Μεσ'την καρδιά του χειμώνα στο Καναδά μου ήρθε η επιφύτηση για το τι θα απογίνουν όλες οι πισίνες στις βίλες, τα εξοχικά, και τα ξενοδοχέια στην Ελλάδα, όταν ο τουρισμός πάθει καθύζηση στην θερμαινόμενη Μεσόγειο. Θα γίνουν θέατρα και σκηνές η στη χειρότερη περίπτωση υπαίθρια home cinemas!
Τα πλακάκια που κάλυπταν τους τοίχους και τα ταβάνια, ήταν σε παλιωμένους τόνους κρεμ. Κολλημένα με διάταξη τούβλων, όπου κάθε οριζόνια γραμμή ξεκινά ενναλάξ με ένα ολόκληρο και με ένα μισό τούβλο.
Οι ξύλινοι πάγκοι στην είσοδο του θεάτρου ήταν καλυμένοι με απλά κόκκινα υφάσματα. Στο ταβάνι είχαν προσθέσει μπερδέμενα καλώδια με φωτάκια χρωματιστά τύπου Χριστουγενιάτικα, αλλά σε μέγεθος κουκουναριού σαν αυτά που είναι ειδικά για εξωτερικούς χώρους.
Πήραμε ένα πρόγραμμα για το έργο και παρατηρήσαμε από ένα πόστερ στον πλακοστρωμένο τοίχο είχαν ανεβάσει κάποτε έργο του Yann Martel. Το θεατράκι αυτό το είχαν ονομάσει Infinitheatre (απειροθεάτρο?) και έπαιζαν ένα ψυχολογικό δράμα "Το τραγούδι του Ελέφαντα".
Κέρναγαν μανταρίνια στο φουαγιέ, καθως περιμέναμε να 'βυθιστούμε" στο έργο.
Δεν είχα ξανακαθήσει στο πάτο μιας κλειστής δημόσιας πισίνας χτισμένης την αρχή του 20 αιωνα! Οι δύο μεταλικές σκάλες στην βαθιά της μεριά ήταν ανέγκιχτες. Η εσωτερική μπορντούρα με πλακάκια ψηφίδες έδιναν αρχαία ρωμαική ατμόσφαιρα. Η μαύρη κατασκευή πάνω στην οποία είχαν τοποθετηθέι οκτώ σειρές καθίσματα , δημιουργούσαν πλατύσκαλα μέχρι τα 3/4 του μήκους της πισίνας. Στο έργο που θα βλέπαμε εκέινο το βράδυ η σκηνή ήταν διαμορφωμένη σαν υπερχείληση στο στενό μέρος της.
Γνωρίζατε ότι οι ελεφαντες είναι τα μόνα θηλαστικά που δεν μπορούν να πηδήσουν? Πρέπει πάντα να έχουν ένα πόδι στη γή!
Ρίξτε μια ματια στη ιστοσελίδα του Bain St. Michel, με σκηνές από προηγούμενα έργα
http://www.araiart.jp/viva2006.html
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου