Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

" ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ" ..από τον Νιόνιο Μαρινο Κουρή ά

Ο Νιόνιος Μαρίνος Κουρής είχε την καλοσύνη να μου στείλει τις σκέψεις και τα συναισθήματα που κατέγραψε μετα την απώλεια του φίλου του Λάγιου (πατέρα του Δημ. Λάγιου).
Με την άδεια του το αναρτώ για να το μοιραστω με τους Ζακυνθινους συγγενείς και φίλους.
--------------------------------

- Νιόνιο μου δεν δίνω δεκαράκι, αν πεθάνω και αύριο το πρωί .

-Σώπα βρε Σπύρο, του λεω, θα σου βάλουν ξύλινο πόδι και όλα θα πάνε καλά.

-Και πως θα μπορώ να πηγαίνω στην ταβέρνα με τους φίλους μου, να πίνω ένα ποτηράκι παραπάνω και να τραγουδάω. Έχω χάσει κιόλας την φωνή μου. Τέτοια ζωή δεν την θέλω, μου λεει ακτινοβολώντας ένα βλέμμα από το αποστεωμένο του πρόσωπο.

Μετά από λίγες μέρες ο Σπύρος, (ο πατέρας του Δήμου του Λάγιου, του συνθέτη μας) επέθανε. Ήταν ο απλός άνθρωπος, που χωρίς φλύαρα λόγια και κούφιες μανιέρες ελαμπίριζε ευγένεια ψυχής με την θεϊκή του την φωνή. Και με στίχους, που ξεδιψούσαν το ζακυθινό μου είναι, σαν το νερό της Κάναλης. “Πως μπορώ χωρίς εσένα κόρη μου μακριά να ζω”, “Από το δικό σου το στενό πέρασα χιλιάδες βράδια”….

Αν μπορούσα να μιλήσω στα φαντάσματα, στο φάντασμα του Σπύρου θα έλεγα :

Σε ευχαριστώ Σπύρο γιατί ήσουν ένας από κείνους που με έμαθαν, πως στην ζωή οι μεγάλες αξίες δεν αγοράζονται με χρήματα. Τι να κάνω τα χρήματα , αν με αυτά δεν μπορώ να αναπνεύσω το άρωμα κάποιων αγέραστων αξιών, όπως η γνήσια λαϊκή τέχνη;

Ίσως ο φίλος μου ο Γιάννης, που του αρέσει να συμβαδίζει με την εποχή, μου πει:

-Μπορείς να βρεις τα ίδια τραγούδια σε δίσκο ή σε CD, τι σε νοιάζει;

Δεν είναι όμως έτσι. Μακάρι να ήταν. Γύρω από την καντάδα, γύρω από τους φτωχούς μεζέδες της ταβέρνας, γύρω από τον κρυφό έρωτα , παιζόταν το γαιτανάκι της καθημερινότητας. Η δουλειά και το χρήμα ήταν απλοί κομπάρσοι. Υπηρέτες που απλά κρατούσαν το κλειδί του ονείρου.

Στο όνειρο συνταξιδιώτης ήταν ο φίλος, ο συγγενής, ο γείτονας, που μαζί σου μοιραζόταν τα μυστικά της λαϊκής διανόησης και ελπίδες για μια καλύτερη κοινωνία.

Γύρω από όνειρα και ελπίδες ανάσαινε η Ζάκυνθος πριν 50 χρόνια.

Αν ήσουν λίγο “αλαφροΐσκιωτος” μπορούσες να ακούσεις και τον Θερβάντες να σου ψιθυρίζει μέσα στην νύχτα: “Να αγαπάς όχι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που θα ήθελες να είσαι”.

Κουβεντιάσαμε με τον εαυτό μας, να αφήσουμε πίσω ότι δεν αξίζει, να αγαπήσουμε ότι θα μας κολάκευε και θα μας έκανε περήφανους. Αυτή ήταν η αφορμή της Οδύσσειας της μετασεισμικής γενιάς.

Έτσι εξηγείται το γιατί ακλόνητοι στις ρίζες του ζακυνθινού μέλους και της γλύκας της γραντούκας υποδεχθήκαμε τα “μπόλια” της μουσικής ενός Ντεμπυσύ , ενός Σοπέν και ενός Πιατσόλα και ριγήσαμε με την αρρενωπή ερωτική φωνή του Ρομπέρτο Κάρλος. Πετάξαμε σε μεταφυσικές σφαίρες με τις πιανιστικές προσευχές του Ραχμάνινοφ και το ερωτικό παράπονο του Δον Κάρλο του Βέρντι.

Μπήκαμε θεατές μέσα στο παγκόσμιο κοινοβούλιο της Μουσικής, κοινωνώντας με ατέλειωτες ευαισθησίες.

Και μαζί με το μαγικό άγγιγμα των Μουσών καταφέραμε να πάρουμε μια μικρή ζωογόνα γεύση του ιδιαίτερου πολιτισμού, που σαν κουκούλι αγκαλιάζει κάθε ιεροφάντη και σαν αστερισμός Ηλίων φωτίζει και τον δικό μας δρόμο.

Αλλά η ζωή αλλάζει. Χωρίς φραγμούς η κοινωνία κινδυνεύει από ξαφνικούς χειμμάρους, που συνεπαίρνουν δοκιμασμένες αξίες.

Ίσως κανένας χαμογελάσει, κρίνοντας πως δεν ωφελεί να ζούμε με αναμνήσεις.

Θα κρίνει ίσως ξεχνώντας πως η πίστη στο volver, στην επιστροφή, θρέφει την ελπίδα. Επιστροφή σε τόπους, σε καταστάσεις ή σε ανάσταση των λόγων με τις πράξεις . Επιστροφή του Προφήτη που είναι η βάση της Θρησκείας. Επιστροφή από την ξενιτιά, που είναι ο άσβηστος καημός του μετανάστη.

Μάλλον δεν θα γνωρίζει τον αθάνατο Βέρντι, που κάθε φορά που σε επισκέπτεται με τον Ριγκολέτο του, τον αγαπάς και πιο πολύ. Η λησμονιά θρέφει την άγνοια και την παρακμή.

Και ακόμα δεν θα σκέφτεται πως σε μια επιδημία δεν κοιτάζεις πως θα κολλήσεις, αλλά πως θα φυλαχτείς, ακόμα και αν είσαι μειοψηφία.

Γιατί ο κόσμος του καθενός δεν είναι απλά δικαίωμα ή υποχρέωση. Περισσότερο είναι σαν την ομάδα αίματος, που δεν μπορεί να την αλλάξει.

Σαν την ομάδα αίματος είναι οι αξίες μας.

Για αυτό και ανάμεσα στην απαισιοδοξία του σούρουπου και την αισιοδοξία του πρωινού, νοιώθουμε πως χρωστάμε ένα μάτσο πολύχρωμα γαρύφαλλα στην μνήμη των απλών Ζακυνθινών, που ανάμεσά τους μεγαλώσαμε, του Σπύρου του Λάγιου και κάθε όμοιου του, που έγινε δάσκαλος και σύμβολο των αξιών μας.

Μνήμη που σαν παλιό κρασί κάνει καρδιά και νου να φτερουγίζουν.

Ο σκύλος και η γάτα μας!

Πάνος μετά το ντούς!

Λάουρα μετά το ντούς!
Posted by Picasa

Άνοιξη στο Μοντρεαλ


Καλή Ανάσταση!


Στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μας, τα τελευταία χιόνια (μετά από σχεδόν 4μ. συνολική χιονόπτωση τούτο το χειμώνα).

Το σπίτι μας χωρίς την λευκή του διακόσμηση διακόσμηση. Το μόνο που έμεινε είναι το χαλί στα σκαλιά της εισόδου.

Στο monkey bar του πάρκου (το αγαπημένο της Λάουρας)

Και στην κούνια με ένα μικρό βουναλάκι χιόνι στο βάθος.

Συγκρίνατε με τις φωτογραφίες της προ-προηγούμενης ανάρτησης.

Posted by Picasa

Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

ART

The true work of art is not only looked at, it really looks back. It not only changes depending on who looks at it, but it also has the capacity to change the one who looks at it. There is no right or wrong; it is a mirror, it reflects. It is the relation of man to man and of man to his environment. It must take from the one who looks some of this life with which to increase its own. It is magical and it is taboo. It is lover and beloved. So, once born, it walks by itself, is has its own life, its own destiny.

Fritz Brandtner 1896-1969