Παρασκευή, Απριλίου 16, 2010

Μυρτιδα


Μύρτις, ένα κοριτσάκι 11 ετών που έζησε στην αρχαία Αθήνα «αφηγείται» την ιστορία του
Απεικόνιση του λοιμού της Αθήνας. Υστερα από έρευνες, ο Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης, επίκουρος καθηγητής της Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πιθανός αιτιολογικός παράγοντας ήταν ο τυφοειδής πυρετός.
Να σας συστήσουμε τη Μύρτιδα, μια ενδεκάχρονη κοπέλα που μας έρχεται από μακριά, για την ακρίβεια, από τους αρχαίους χρόνους. Για να τη γνωρίσετε –γράφει ο Ηλίας Μαγκλίνης– δεν έχετε παρά να βρεθείτε στο Μουσείο της Ακρόπολης, αύριο Παρασκευή, στις 7.30 το απόγευμα, οπότε και ο κύριος Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης, επίκουρος καθηγητής της Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα παρουσιάσει σε ειδική εκδήλωση την τεκμηρίωση και όλα τα στάδια της ανάπλασης του κρανίου της αρχαίας κορασίδος, με τον τίτλο «Μύρτις: πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν». Επιπροσθέτως, την Πέμπτη, 15 Απριλίου, θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της έκθεσης με τον ίδιο τίτλο, στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, στο αμφιθέατρο «Αγγελος Γουλανδρής» του Κέντρου Γαία (Οθωνος 100, Κηφισιά). Η έκθεση αυτή θα παρουσιάσει με τη σειρά της όλη τη διαδοχή των διαφόρων φάσεων (τις αρχαιολογικές, ιατρικές πτυχές του θέματος, τον ρόλο που έπαιξαν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές) στην ολοκλήρωση της ανάπλασης αυτού του προσώπου από το παρελθόν.
Ισως κάποιοι αναρωτιέστε γιατί την αυριανή παρουσίαση θα πραγματοποιήσει ένας καθηγητής ορθοδοντικής και όχι ένας αρχαιολόγος. Ο κ. Παπαγρηγοράκης, όμως, ασχολείται εδώ και τριάντα χρόνια με τα αρχαιολογικά κρανία. «Το 1995, κατά τις ανασκαφές που γίνονταν στον Κεραμεικό, στο πλαίσιο της κατασκευής του Μετρό», μας είπε χθες ο κ. Παπαγρηγοράκης, «η αρχαιολόγος Ερση Μπαζιωτοπούλου-Βαλαβάνη μου παρέδωσε σκελετικό υλικό της μεσοελλαδικής εποχής (1900 π.Χ. - 300 π.Χ.) με το οποίο θα εμπλούτιζα την έρευνά μου πάνω στη μορφολογία του αρχαίου Ελληνα. Μελετούσα και συνέκρινα το κρανιοπροσωπικό σύμπλεγμα των αρχαίων και των νέων Ελλήνων. Σε αυτό το πλαίσιο, μελέτησα 150 αρχαία κρανία και τα συνέκρινα με 250 νεοελλήνων». Η μελέτη αυτή στάλθηκε στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκεν, στη Σουηδία, και σχετική ανακοίνωση έγινε το 2005 στο Παγκόσμιο Ορθοδοντικό Συνέδριο, στο Παρίσι. «Στην ουσία, επιβεβαίωσα έπειτα από πενήντα χρόνια όσα υποστήριζαν θεωρητικά οι Αμερικανοί ανθρωπολόγοι, όπως ο Κουν, το 1939: ότι δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στους αρχαίους και τους σύγχρονους Ελληνες. Ειδικά ως προς το “προσωπικό” κρανίο (αυτό που μας είναι ορατό) δεν υπάρχει καμία διαφορά. Μόνο ως προς το “εγκεφαλικό” (η κάψα που περιβάλλει τον εγκέφαλο), αλλά πρόκειται για μια φυσιολογική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους».
Το 2000 ανατέθηκε στον κ. Παπαγρηγοράκη να διερευνήσει μέσω του σκελετικού υλικού τον πιθανό αιτιολογικό παράγοντα του λοιμού της Αθήνας κατά τη διάρκεια των Πελοποννησιακών Πολέμων και το 2006 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πιθανότερη αιτία ήταν ο τυφοειδής πυρετός.
«Το 2007, στην 27η Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, έπεσε η ιδέα για την ανάπλαση της Μύρτιδος – ιδέα βασισμένη στην ανάπλαση που είχε γίνει του προσώπου του Φιλίππου και με το υλικό που είχα από τους σκελετούς του Κεραμεικού. Ολοκληρώσαμε τη δουλειά πριν από λίγους μήνες. Ομως, η ανάπλαση δεν έγινε πάνω στο αρχαίο κρανίο, φτιάξαμε ένα αντίγραφο. Αυτό έγινε στο κέντρο Εγκέφαλος από τον ακτινολόγο Παναγιώτη Τούλα, όπου ο αξονικός τομογράφος του κέντρου έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιεί 64 τομές το δευτερόλεπτο. Πήραμε τα στοιχεία που μας έδωσε ο κύριος Τούλας και τα στείλαμε στα Χανιά, στα ΤΕΙ Κρήτης, όπου οι καθηγητές Μαραβελάκης και Αντωνιάδης, με ειδικό πρόγραμμα υπολογιστών, έφτιαξαν ένα πιστό αντίγραφο του κρανίου. Αυτό εστάλη στη Σουηδία, στον ειδικό μοντελίστα Οσκαρ Νίλσον, ο οποίος ολοκλήρωσε τη διαδικασία της ανάπλασης».
Το κοριτσάκι μας λοιπόν είναι 11 ετών, φοράει φόρεμα σχεδιασμένο από τη Σοφία Κοκοσαλάκη, από λινό ύφασμα, πάνω στο οποίο η Ελένη Κλημογιάννη ακολούθησε τον αρχαίο τρόπο ραφής. Να πούμε ακόμα ότι στην έκθεση στο Μουσείο Γουλανδρή, ο επισκέπτης θα περιδιαβάζει όλες τις διαδρομές της ανάπλασης με μουσικό χαλί μια σύνθεση του Κωνσταντίνου Βήτα. «Θα ήταν σοβαρή παράλειψη», τονίζει ο κύριος Παπαγρηγοράκης, «να μην αναφέρουμε ότι όλοι οι Ελληνες που εργάστηκαν σε όλες τις φάσεις της ανάπλασης, το έκαναν αφιλοκερδώς». Το κείμενο απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8/4/201

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 26, 2010

“ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ” Αλαν Μπένετ, Μεταιχμιο

Το βιβλίο γράφτηκε πριν την επίσημη επίσκεψη Ομπάμα στην Βασίλισσα της Αγγλίας, αλλιώς ο συγγραφέας μπορεί να παρουσίαζε την βασίλισσα να ακούει audiobooks στο ipod της. Αν δε το γραφείο εθιμοτυπίας του Αμερικανού πρωθυπουργού, είχε διαβάσει το βιβλίο του Μπένετ, μπορεί να αποφάσιζαν να προσφέρουν στη Βασίλισσα ένα e-Reader η ένα Kindle αντί για φωτογραφικό υλικό σε ipod.

Εν πάσι περιπτώσει, το μόνο αδύνατο σημείο της ιστορίας ενός πολύ ασυνήθιστου αναγνώστη, είναι ότι η χρονική του τοποθέτηση αποκαλύπτεται σχεδόν στη μέση του μυθιστορήματος όταν ο συγγραφέας αναφέρεται στο Ebay. Πριν αναφερθεί στο ηλεκτρονικό πολυκατάστημα, ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα σε ποιά εποχή βρισκόμαστε.


Ο ασυνήθιστος αναγνώστης μας μπάζει κρυφά στη φυλακή της αριστοκρατικής ζωής αλλά και στον ξενώνα των ηλικιωμένων ανθρώπων όπου η στασιμότητα και τα λιμνάζοντα νερά ενδημούν.

Αναμενόμενη εξέλιξη ενός μυθιστορήματος που εκτυλίσσεται μεσ’τα παλάτια, είναι μια καινοτομία που ταιριάζει με την εξουσία. Η Βασίλισσα κάνει αυτό που θέλει, που την ευχαριστεί και αδιαφορεί για τη γνώμη των αυλικών. Ο Μπένετ όμως μας παρουσιάζει κάτι πολύ βαθύτερο που δεν έχουμε συνηθίσει να ζευγαρώνει με την κενότητα της αριστοκρατίας, μια πνευματική και πολύ προσωπική αλλαγή.

Μας ταξιδεύει με πανί και όχι μηχανή, στην πολύ ανθρώπινη πορεία καλλιέργειας της Βασίλισσας. Η περιήγηση του αρμόζει στην ιστορία της διαπαιδαγώγησης της συνείδησης της Βασίλισσας. Αυτοδίδακτη αρμόζει με την δύναμη της αριστοκρατίας. Η μοναξιά ενός αναγνώστη ταιριάζει με την Βασίλισσα. Η αυτο-αμφισβήτηση, ενδημική και αυτή στους λογοτέχνες, δεν εξαιρεί την Μεγαλειότατη από τα πλοκάμια της.

Και ακριβώς στο σημείο που η ιστορία αρχίζει να σούρνει τον αναγνώστη, όπως και θάπρεπε αφού οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να μας συναρπάσουν, εκεί ο Μπένετ κλείνει την ιστορία πολύ αριστοκρατικά και απρόβλεπτα.

Η Βασίλισσα, η ασυνήθιστη αναγνώστρια, χωρίς υποστήριξη ειδικού σύμβουλου, χωρίς την έγκριση του συζύγου, χωρίς καμιά εμπειρία, ανακοινώνει σε ανυποψίαστη κοινωνική ομήγυρη, την απόφαση της. Μια απόφαση που την οδηγεί να αφήσει τον θρόνο και κόντρα στο χρόνο να ακολουθήσει τη μούσα που η ίδια έθρεψε και ανδρώθηκε μέσα της. Ο ασυνήθιστος αναγνώστης που μεταλλάσσεται σε συγγραφέα που θέλει να ακουστεί η διαφορετικότητα της φωνή.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 12, 2010

"Για την Αγάπη των Άλλων", Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Το βιβλίο γράφτηκε στη γειτονιά που ζούσα το πρώτο χειμώνα στο Μόντρεαλ. Η ιστορία βρήκε τον σπόρο της στην πόλη που έζησα πριν πληγωθεί από την 11 Σεπτεμβρίου. Τη Νίσυρο δεν την περπάτησα. Μα μα το Θεό, τον Στρατή τον συνάντησα, τον ξέρω και τον βλέπω παντού. Είναι όλα αυτά που περιμένει κάθε θηλυκό από το αρσενικό, και που δεν γίνεται να εκπληρωθούν. Ο Στρατής της Τζαννής είναι το αρσενικό αρχέτυπο της πατριατριαρχικής κοινωνίας που είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των συναισθηματικών και πνευματικών αναγκών κανενός θηλυκού; της γυναίκας του, της οικογένειας του. Και συνάμα, εμείς τα θηλυκά σαν ατελείωτα δημιουργικά πλάσματα, βρίσκουμε τρόπους να συμφιλιωθούμε με αυτή την πραγματικότητα. Βρίσκουμε τρόπους να γλύφουμε τις πληγές και στερημένες να στολιζόμαστε και να πλάθουμε οικογένειες.


Γράφοντας για ένα ήδη πολυσυζητημένο βιβλίο δεν είναι απλό. Τα κύρια στοιχεία του μυθιστορήματος, χαρακτήρες, χρονική και κοινωνική τοποθέτησή, έχουν ήδη καλυφθεί και συζητηθεί.

H έμπειρη συγγραφέας παρότι δημοσιογράφος, έχει βαθιά κατανοήσει ότι η αλήθεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τα γεγονότα. Οι αναγνώστες φυσικά θέλουν να ανακαλύψουν την αλήθεια στα: γιατί, πως οδηγήθηκε, για ποιο λόγο, τι έφταιξε, πως το άντεξε κτλ. Στη ζωή δεν έχει τόσο σημασία το τι συμβαίνει αλλά το πως το διαχειριζόμαστε, και σε αυτό ακριβώς μιλάει η συγγραφέας που χρησιμοποιεί άριστα “συναισθηματικά αγκίστρια” και μας “αρπάζει” και μας κρατάει παρακαλοθούντας τα βιώματα των χαρακτήρων της.

Η ανάλυση του έργου από τεχνική άποψη, πλοκή, υποπλοκές, το λεγόμενο στο κινηματογράφο “inciting incident”, δηλαδή το καταλυτικό επεισόδιο, η κρίση που επακολουθεί, ο ρυθμός που εναλλάσσονται οι σκηνές; θα αποκάλυπτε ένα έργο έτοιμο να ειπωθεί κινηματογραφικά και χωρίς λόγια.


Κλείνω λέγοντας ότι διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Ιουστίνης, δεν μπορώ παρά να προσμένω τις καλοκαιρινές γυναικείες συζητήσεις στην Ελλαδα για το “τι θα έκανες εσύ αν ήσουν η Τζαννή και η Μαργαρίτα? Γιατί ο Στρατής δεν εμφανίστηκε ποτέ?”


Κάθε άνθρωπος κάνει αυτό που θεωρεί “σωστό” αλλά μοιραία από την δική του την οπτική γωνία και κοσμοθεωρία.

Τρίτη, Μαΐου 20, 2008

"στο Ανθρωποχάταν" από το Μοντρέαλ

Παραθέτω την λογοτεχνική παρουσίαση του βιβλίου μου στο Μόντρεαλ από τον καθηγητή Γιάννη Χατζηνικολάου, που με άγγιξε βαθύτατα.

"Και ενώ τα παροικιακά μας πολιτιστικά νερά παρέμειναν λιμνάζοντα για αρκετό καιρό, νάσου τώρα τελευταία ξεπρόβαλαν – σχεδόν αθόρυβα- απαλά και φιλάνθρωπα κάποιες καινούργιες φωνές , προσκαλώντας μας όλους σ’ενα φιλότεχνο αγαπητικό γιορτάσι.

Πρίν λίγο καιρό με την παρουσίαση της καταπληκτικής μετάφρασης –απόδοσης στα αγγλικά του Παπαδιαμάντη απο τον πατέρα Λάμπρο Καμπερίδη και σήμερα μ’ένα ονειρικό ταξίδι στο τέως Μανχάταν και νύν Ανθρωποχάταν της Εφης της Ζακυνθινιάς.

Και μια και αναφέρεται τούτο το μικρό πρωτόλειο βιβλιαράκι σ’ένα περίεργο σύγχρονο παραμύθι , σαν και κείνα που λένε οι εγγονοί στις γιαγιάδες τους και όχι το αντίστροφο, ας ξεκινήσουμε και μείς αυτή την παρέλαση στους δρόμους του Ανθρωποχάταν με οδηγό την Εφη και τους ήρωες της, τον Ζούκου και τον Ζούκου-Ζούκου και τους Ζαζού και που φυσικά τα ονόματα τους θα έχουν φαντάζομαι την καταγωγή τους απο το Ζάντε , την Ζάκυνθο και που βρέθηκαν καταπώς το λέει η ιστορία « στού ανθρωποχάταν τα ουρανοξύστικα λημέρια».

Λοιπόν δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ψεύτικο ή αληθινό – εσείς θα μου το πείτε – ν’αρχινίσει ........

...... Δυό δίδυμοι ζακυνθινοί μεγαλώνουν στο Ανθρωποχάταν κοντά στούς δίδυμους πύργους σε μιά γνώριμης ατμόσφαιρας ελληνοαμερικάνικη φαμίλια, στην καρδιά του Μανχάταν που κατα το ελληνικότερον ή ζακυνθινότερον αποκαλείται Ανθρωποχάταν.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Νούμερο 1

« Οι δίδυμοι ήταν καθισμένοι σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις, στην τραπεζαρία, σαν να’ταν βασιλικό ντουέτο. Ηταν απο τα σπάνια κυριακάτικα απογεύματα που δεν υπήρχε κινητικότητα στούς κοινόχρηστους χώρους του σπιτιού. Ο πατέρας καθόταν στη συνηθισμένη του πολυθρόνα και ξεδιάλεγε χαρτιά με μαεστρία. Είχε μια τσάντα φυσαρμόνικα κι ένα ψάθινο κυλινδρικό καλάθι για όσα ήταν άχρηστα ή πηγαινοερχόταν άσκοπα γραφείο σπίτι, σπίτι γραφείο, χωρίς να βρίσκουν αναγνώστη ή μόνιμη θέση αποθήκευσης. Το μισογέματο φλιτζάνι με τον χλιαρό φιλτραρισμένο καφέ του, πιψοκίνδυνα καθόταν στο φαρδύ δεξί χερούλι της πολυθρόνας. Το ελαφρύ του λάπτοπ ακουμπισμένο στο ασορτί πουφ αργορουφούσε τα υγρά της μισογέματης μπαταρίας του, και ο ίδιος, με τα κλασικά πρεσβυωπικά γυαλιά μεσίστια, ακολουθούσε κάτι που έμοιαζε με συστηματική διαδικασία. Ξεθωριασμένος σεβασμός για τον κουβαλητή ρευστού και η μαμά χαμένη μέσα σ’ένα απο τα πολύχρωμα βιβλία της Sark. Αναλύσεις, διαγράμματα, παρουσιάσεις για τουαλέτες ΤΟΤΟ απιστερά απο το τζάκι. Ζουμερές άγριες γυναίκες, Εμπνευση σάντουιτς και Ημερολόγιο με βιβλίο Παιχνιδιού της Sark, μιά στοίβα βιβλία της αγαπημένης της συγγραφέως στα δεξιά του τζακιού ..»

Ο μπαμπάς επενδύει , το παίζει «homme des affaires» σε ΤΟΤΟ τουαλέτες, που πα να πεί , το οτιδηποτε κερδοφόρο. Η μαμά ασχολείται με το “new age”. Η γιαγιά στον απίθανο κόσμο της , τον ζακυνθινοπαραδοσιακό, κόντρα στο ρεύμα. Και οι δίδυμοι μεγαλώνουν σαν πύργοι στο γνώριμο τρελόκοσμο της αγοράς, της ζήτησης, των εγκεφάλων, των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, των πολλαπλών ορόφων, των κουμπιών που ρυθμίζουν και φτιάχνουν τη ζωή μας.

Σε τούτο το χωρόχρονο στην καρδιά του Ανθρωποχάταν συμβαίνουν τα ασυνήθιστα, το 9-11, το ανακάτεμα των ορόφων του ουρανοξύστη, τα μπάμ και μπούμ και μπλαστ. Η απώλεια, η οδύνη, ο τρόμος συνυπάρχουν με το τέρας της αγοράς τον ΕΤΕΡΟ, με την CIA και τις διαπλοκές, τα μέντια , την τρέλα της αγοράς.......

Και μέσα σ’αυτό το σύχρονο χάος μιά απίθανη γιαγιά, ανεπανάληπτη εικόνα της αυτοσυνειδησίας μας της πατρογονικής, μας την βγαίνει μοντέρνα απο την γωνία με πλακάτ συλλόγου πρωτότυπου, γνώριμη άλλωστε παρουσία στου καθενός μας το φυλλοκάρδι.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Νούμερο 2

« Η γιαγιά η Αταλάντα, εγινε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου « Αντιγρουσούδηδες» που θα οργάνωνε μεταξύ άλλων και ένα φεστιβά στον 13ο δρόμο για να ξορκίσουν τούς αγνώστους που κρυβόταν πίσω απο την τυχαιοποίηση που την είχαν κιόλας πλέον πιστέψει. Ο ύμνος του συλλόγου ήταν λιτός, τετράστιχος και τον τύπωσαν σε φιλτζάνια, μαντίλια, μπλουζάκια, καπέλα και μπαντάνες.

Στην χώρα των Ετάζ-Ουνί

φυτρώνουν ρίζες μαγικές

που αγοράζουνε ασφάλεια

αγαθά και μέρες μαγικές

Το happy-ending του επεισοδίου της τυχαιοποίησης δεν είχε συμβεί ακόμα. Η γιαγιά συνέχιζε να το φλερτάρει ελπίζοντας πολύ στην εμφάνιση του. »

Η Εφη ζεί σ’αυτό το κόσμο χρόνια τώρα και τον κάνει ανθρωπομυθιστόρημα σύγχρονης φαντασίας και γλωσσικής σπουδής. Τον ξαναβαφτίζει και τον αναπλάθει μ’ένα σύγχρονο φόρεμα.

Η γλώσσα του μυθιστορήματος ευρηματικότατη, ελληνοπλάστρα, φτιάχνοντας συνεχώς καινούργιες λέξεις με βαθειά ελληνοπρεπή ρίζα και μοντέρνο τσουλούφι, σαν τον καλλιτέχνη που βάζει την μιά ψηφίδα κοντά στην άλλη.

Η ποικιλία και η μείξη τους πρωτότυπη και καλόηχα αναπάντεχη μια και πολλές απ’αυτές τις λέξεις αθέλητα ή ηθελημένα μπήκαν τόσο βαθιά στο μεδούλι της αγγλοσαξωνικής αμερικανοποιημένης καθημερινότητας μας που ξεχνάμε την ρίζα και το βαθύ τους νόημα.

Η εγκεφαλοκαταιγίδα = brainstorm, Ο Σκεψαθώνιος = think tank , η new age μαμά, το μαυρισμένο μπάτζ, mind your own business που πάει να πει « Κοίτα την στραβομάρα σου» , καυτές τσέπες = hot pockets , Τοίχο δρόμος = wall street, οικονομική εφημερίδα φτού = Financial Times, H γύρω-γύρω γειτονιά, η πολιτεία του Μεγάλου Μήλου = big apple......

Μια ελευθερία χρήσης λέξεων και εικόνων μαζί με λεπτομερειακές διασκεδαστικές περιγραφές με απαράμιλλη ζωντάνια και εφευρετικότητα.

Ξαναβουτάω στις σελίδες του βιβλίου και ρουφάω τις εικόνες του. Σαν σε οθόνη κινηματογράφου 180 μοιρών.

Βλέπω την σύγχρονη ζήση μιάς οικογένειας στην καρδιά της Νεουορκέζικης χρηματαγοράς και των ουρανοξυστών. Οι παραδοσιακοί ρυθμοί εχουν πιά πλήρως αλλιωθεί απο την σύχγρονη πραγματικότητα. Η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα της ζωής είναι πλήρης. Μου φαίνεται περίεργα μακρινός και συγχρόνως κοντινός αυτός ο τρόπος.

Είναι άραγε η σύγχρονη χαβούζα που όλα τα λιώνει, όλα τα πατάει ή το μέτρο που κρίνει την αλήθεια που ζούμε ;

Οι εικόνες έρχονται ζωντανές πάλι πίσω.

Πως ορίζεις την ζήση στο νέο κόσμο ;

Είναι η χώρα των επιτροπών ( committees) και των συνεδριάσεων (meetings), των κουμπιών, της χρηματαγοράς, του τέρατος με το όνομα ΕΤΕΡΟ. ....

Στη χώρα των Ετάζ-Ουνί φυτρώνει ρίζα μαγική : το δολάριο, η ευκαιρία, το κέρδος, η θεοποίηση του χρήματος, της οικονομικής επιφάνειας, της «ανθρώπινης» επιτυχίας, της επιβολής στούς άλλους, η χώρα του απρόσμενου, του καινούργιου, του περίεργου.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Νούμερο 3

« Στην προσπάθεια αναβάθμισης ο δήμαρχος Τζουλιανάκης είχε πείσει την μεγαλύτερη κατασκευαστική στο Ανθρωποχάταν να χτίσει στο νησι του 32 ου Προέδρου, που απλωνόταν κάθετα στη γέφυρα, μια καινούργια παγκοσμιογειτονιά. Εκανοντάδες μέτρα τυλιγμένα τάπητες γκαζόν, δεκάδες διπλοκατοικίες με πρασιές, γήπεδα τένις, μπάσκετ κι ένα υπερσύγχρονο μίνι γκόλφ με θέα το ίδιο το Ανθρωποχάταν. Η ανέγερση των τοίχων των Εταζ-Ουνί ήταν σαν μια Lego-κατασκευή, που εξελισόταν με γοργό ρυθμό. Η μεγαλύτερη παγκοσμιογειτονιά, ολόκληρος οικισμός στο νησί κάτω απο τη γέφυρα, χωρίς πολυκατοικίες και ουρανοξύστες, με διάφορα στίλ αρχιτεκτονικής και χρώματα, ήταν υπό εξέλιξη.

« Τον μέλλοντα γαμπρό μην το ρωτήσετε κάτι χαζό,

« Είσαι Ζαζού, είσαι Ζαζού ; »

γιατί είναι μυστικό και μάλιστα πολύ πολύ κρυφό

μέχρι να βρεί τη λύση του τυχαιοποιητή

η χώρα των Ετάζ-Ουνί

που έχει φήμη μαγική !

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΕΡΙΕΡΓΟΥ ΜΟΝΤΡΕ-ΑΛΗΤΗ

Είναι μυθιστόρημα ή χρονογράφημα ; Μαγική εικόνα ή παραμύθι ; Ουτοπία ή πραγματικότητα ; Ονειρο, φαντασία ή ψευδαίσθηση ;

Μου ακούγεται σαν ένα πρωτότυπο παραμύθι ντυμένο με αλήθεια, που μας βάζει να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε, να γλωσσοκαταπιούμε, να βάλουμε χαλίκια στη γλώσσα μας, να βρούμε αν το μπορούμε- στην καρδιά του σύγχρονου κυκλώνα - το δικό μας το δρομί, ανάμεσα στα συντρίμια των θεόρατων πύργων που κτίσαμε, στην Βαβέλ του σύγχρονου μυρμιγκοχάταν, με τα τέρατα της αγοράς και τους τεχνικούς εγκεφάλους που πατάνε την καρδιά μας και πιέζουν τα μυαλά μας.

Αραγε μπορούμε μέσα απ’αυτή την σύγχρονη Βαβέλ , την απαιτητική, την ασύστολη, μαζί με τον Ζούκου και τον Ζούκου-Ζούκου και τούς Ζαζού να βρούμε τον μηχανισμό της τυχαιοποίησης ή πρέπει να φυγαδευτούμε στα ακρογυάλια της Ζάκυνθος, ψιθυρίζοντας μουρμουρητά κάποια ποιήματα του Σολωμού, μπάς και ανταμώσουμε μετα τα μπάμ και μπούμ και μπλάστ την Γυναίκα της Ζάκυνθος να κάθεται σαν μικρό αγαλματάκι σε μιά βιτρίνα του Ανθρωποχάταν ;

Τα ερωτήματα αυτά τα αιώνια και βασανιστικά δεν έχουν αυτόματες απαντήσεις.

Θέλουν ψιλοάλεσμα στης καρδιάς το αμόνι.

Οχι για να βρούμε όλες τις λύσεις. Αλλά μπάς και προφέρουμε τις σωστές ερωτήσεις , που μοιάζουν «σαν τον αγώνα του χρυσού με την σκουριά σ’ατίμητη κορώνα .....»

Και μόνο όμως που η Εφη με το Ανθρωποχάταν της μας δώρισε περάσματα για τέτοιες σκέψεις και ονείρατα τις ωφείλουμε πολλές ευχαριστίες.

Με το καλό και στο επόμενο.....

Ενας φιλοζακύνθιος Μοντρεαλίτης, και κατα το γαλλικότερο Μονρεαλίτης

ή κατά το ελληνικότερον Πραγματικοβουνίτης....

και για την αντιγραφή......."

Δρ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ

Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008

Μπαλέτο "Spanish Gypsies" (χορεύει η Λάουρα) με μουσική από Esmeralda and Don Quixote.

Η Λάουρα μεταμφιεσμένη σε Σπανιόλα τσιγγάνα!

Η Λάουρα χορέυει (η δεύτερη από την δεξια μεριά)

Με άνεση και χάρη.




Νέα Υόρκη

Από την Queensborough bridge καθως πλησιάζουμε στο Μανχάταν, μια στρετς λίμο, το ΝΥ ταξί, και οι ουρανοτρίφτες.

Τα κεφαλάκια (Πανου και Λάουρας) καθως χαζεύουν jazz στο Central Park.

Γεμάτη η ΝΥ από ανατολιτικα ποδήλατα που συμπληρώνουν τις αμάξες και τα ταξί (χωράνε μεχρι 3) .

Στο Μετροπόλιταν μουσείο.
Posted by Picasa

Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

" ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ" ..από τον Νιόνιο Μαρινο Κουρή ά

Ο Νιόνιος Μαρίνος Κουρής είχε την καλοσύνη να μου στείλει τις σκέψεις και τα συναισθήματα που κατέγραψε μετα την απώλεια του φίλου του Λάγιου (πατέρα του Δημ. Λάγιου).
Με την άδεια του το αναρτώ για να το μοιραστω με τους Ζακυνθινους συγγενείς και φίλους.
--------------------------------

- Νιόνιο μου δεν δίνω δεκαράκι, αν πεθάνω και αύριο το πρωί .

-Σώπα βρε Σπύρο, του λεω, θα σου βάλουν ξύλινο πόδι και όλα θα πάνε καλά.

-Και πως θα μπορώ να πηγαίνω στην ταβέρνα με τους φίλους μου, να πίνω ένα ποτηράκι παραπάνω και να τραγουδάω. Έχω χάσει κιόλας την φωνή μου. Τέτοια ζωή δεν την θέλω, μου λεει ακτινοβολώντας ένα βλέμμα από το αποστεωμένο του πρόσωπο.

Μετά από λίγες μέρες ο Σπύρος, (ο πατέρας του Δήμου του Λάγιου, του συνθέτη μας) επέθανε. Ήταν ο απλός άνθρωπος, που χωρίς φλύαρα λόγια και κούφιες μανιέρες ελαμπίριζε ευγένεια ψυχής με την θεϊκή του την φωνή. Και με στίχους, που ξεδιψούσαν το ζακυθινό μου είναι, σαν το νερό της Κάναλης. “Πως μπορώ χωρίς εσένα κόρη μου μακριά να ζω”, “Από το δικό σου το στενό πέρασα χιλιάδες βράδια”….

Αν μπορούσα να μιλήσω στα φαντάσματα, στο φάντασμα του Σπύρου θα έλεγα :

Σε ευχαριστώ Σπύρο γιατί ήσουν ένας από κείνους που με έμαθαν, πως στην ζωή οι μεγάλες αξίες δεν αγοράζονται με χρήματα. Τι να κάνω τα χρήματα , αν με αυτά δεν μπορώ να αναπνεύσω το άρωμα κάποιων αγέραστων αξιών, όπως η γνήσια λαϊκή τέχνη;

Ίσως ο φίλος μου ο Γιάννης, που του αρέσει να συμβαδίζει με την εποχή, μου πει:

-Μπορείς να βρεις τα ίδια τραγούδια σε δίσκο ή σε CD, τι σε νοιάζει;

Δεν είναι όμως έτσι. Μακάρι να ήταν. Γύρω από την καντάδα, γύρω από τους φτωχούς μεζέδες της ταβέρνας, γύρω από τον κρυφό έρωτα , παιζόταν το γαιτανάκι της καθημερινότητας. Η δουλειά και το χρήμα ήταν απλοί κομπάρσοι. Υπηρέτες που απλά κρατούσαν το κλειδί του ονείρου.

Στο όνειρο συνταξιδιώτης ήταν ο φίλος, ο συγγενής, ο γείτονας, που μαζί σου μοιραζόταν τα μυστικά της λαϊκής διανόησης και ελπίδες για μια καλύτερη κοινωνία.

Γύρω από όνειρα και ελπίδες ανάσαινε η Ζάκυνθος πριν 50 χρόνια.

Αν ήσουν λίγο “αλαφροΐσκιωτος” μπορούσες να ακούσεις και τον Θερβάντες να σου ψιθυρίζει μέσα στην νύχτα: “Να αγαπάς όχι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που θα ήθελες να είσαι”.

Κουβεντιάσαμε με τον εαυτό μας, να αφήσουμε πίσω ότι δεν αξίζει, να αγαπήσουμε ότι θα μας κολάκευε και θα μας έκανε περήφανους. Αυτή ήταν η αφορμή της Οδύσσειας της μετασεισμικής γενιάς.

Έτσι εξηγείται το γιατί ακλόνητοι στις ρίζες του ζακυνθινού μέλους και της γλύκας της γραντούκας υποδεχθήκαμε τα “μπόλια” της μουσικής ενός Ντεμπυσύ , ενός Σοπέν και ενός Πιατσόλα και ριγήσαμε με την αρρενωπή ερωτική φωνή του Ρομπέρτο Κάρλος. Πετάξαμε σε μεταφυσικές σφαίρες με τις πιανιστικές προσευχές του Ραχμάνινοφ και το ερωτικό παράπονο του Δον Κάρλο του Βέρντι.

Μπήκαμε θεατές μέσα στο παγκόσμιο κοινοβούλιο της Μουσικής, κοινωνώντας με ατέλειωτες ευαισθησίες.

Και μαζί με το μαγικό άγγιγμα των Μουσών καταφέραμε να πάρουμε μια μικρή ζωογόνα γεύση του ιδιαίτερου πολιτισμού, που σαν κουκούλι αγκαλιάζει κάθε ιεροφάντη και σαν αστερισμός Ηλίων φωτίζει και τον δικό μας δρόμο.

Αλλά η ζωή αλλάζει. Χωρίς φραγμούς η κοινωνία κινδυνεύει από ξαφνικούς χειμμάρους, που συνεπαίρνουν δοκιμασμένες αξίες.

Ίσως κανένας χαμογελάσει, κρίνοντας πως δεν ωφελεί να ζούμε με αναμνήσεις.

Θα κρίνει ίσως ξεχνώντας πως η πίστη στο volver, στην επιστροφή, θρέφει την ελπίδα. Επιστροφή σε τόπους, σε καταστάσεις ή σε ανάσταση των λόγων με τις πράξεις . Επιστροφή του Προφήτη που είναι η βάση της Θρησκείας. Επιστροφή από την ξενιτιά, που είναι ο άσβηστος καημός του μετανάστη.

Μάλλον δεν θα γνωρίζει τον αθάνατο Βέρντι, που κάθε φορά που σε επισκέπτεται με τον Ριγκολέτο του, τον αγαπάς και πιο πολύ. Η λησμονιά θρέφει την άγνοια και την παρακμή.

Και ακόμα δεν θα σκέφτεται πως σε μια επιδημία δεν κοιτάζεις πως θα κολλήσεις, αλλά πως θα φυλαχτείς, ακόμα και αν είσαι μειοψηφία.

Γιατί ο κόσμος του καθενός δεν είναι απλά δικαίωμα ή υποχρέωση. Περισσότερο είναι σαν την ομάδα αίματος, που δεν μπορεί να την αλλάξει.

Σαν την ομάδα αίματος είναι οι αξίες μας.

Για αυτό και ανάμεσα στην απαισιοδοξία του σούρουπου και την αισιοδοξία του πρωινού, νοιώθουμε πως χρωστάμε ένα μάτσο πολύχρωμα γαρύφαλλα στην μνήμη των απλών Ζακυνθινών, που ανάμεσά τους μεγαλώσαμε, του Σπύρου του Λάγιου και κάθε όμοιου του, που έγινε δάσκαλος και σύμβολο των αξιών μας.

Μνήμη που σαν παλιό κρασί κάνει καρδιά και νου να φτερουγίζουν.

Ο σκύλος και η γάτα μας!

Πάνος μετά το ντούς!

Λάουρα μετά το ντούς!
Posted by Picasa

Άνοιξη στο Μοντρεαλ


Καλή Ανάσταση!


Στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μας, τα τελευταία χιόνια (μετά από σχεδόν 4μ. συνολική χιονόπτωση τούτο το χειμώνα).

Το σπίτι μας χωρίς την λευκή του διακόσμηση διακόσμηση. Το μόνο που έμεινε είναι το χαλί στα σκαλιά της εισόδου.

Στο monkey bar του πάρκου (το αγαπημένο της Λάουρας)

Και στην κούνια με ένα μικρό βουναλάκι χιόνι στο βάθος.

Συγκρίνατε με τις φωτογραφίες της προ-προηγούμενης ανάρτησης.

Posted by Picasa

Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

ART

The true work of art is not only looked at, it really looks back. It not only changes depending on who looks at it, but it also has the capacity to change the one who looks at it. There is no right or wrong; it is a mirror, it reflects. It is the relation of man to man and of man to his environment. It must take from the one who looks some of this life with which to increase its own. It is magical and it is taboo. It is lover and beloved. So, once born, it walks by itself, is has its own life, its own destiny.

Fritz Brandtner 1896-1969