Τετάρτη, Μαΐου 16, 2007

Οικολογική κίνηση: "Στα σκουπίδια το τηγανόλαδο"

Ξέρεις που να ρίξεις το λάδι μετά από το τηγάνισμα;
Ακόμα και αν δεν τηγανίζουμε πολύ, όταν το κάνουμε, ρίχνουμε συνήθως το χρησιμοποιημένο λάδι στο νεροχύτη της κουζίνας.
Το σωστό "οικολογικά" είναι να τοποθετούμε το λάδι σε ένα πλαστικό μπουκάλι (νερού, αναψυκτικού), να το κλείνουμε καλά και να το πετάμε στα κανονικά σκουπίδια.

Και αυτό, γιατί ΕΝΑ ΛΙΤΡΟ ΛΑΔΙΟΥ ΜΟΛΥΝΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΛΙΤΡΑ ΝΕΡΟΥ, ποσότητα η οποία είναι ικανή να καλύψει τις ανάγκες ενός ατόμου σε νερό για 14 χρόνια !!!.

Αυτά συστήνει ο Χημικός Μηχανικός
PhD Υπεύθυνος Περιβαλλοντικής
Γιώργος Καρούντζος.

Το ερώτημα φυσικά είναι τι ακριβώς γίνεται με τα σκουπίδια?

Κυριακή, Μαΐου 13, 2007

Μια οικογενειακή ιστορία με θέμα "globalisation", γραμμένη από τον Μπάμπη Πυλαρινό

Το θέμα ήταν στη λίστα που επαναλάμβανε ο πατέρας συνήθως σε γιορτινές οικογενειακές συγκεντρώσεις που χρήζουν "εμψύχωσης" για την σπουδαιότητα της επίγειας ζωής σε μορφή οικογενειακών συστάδων. Και εμείς, τα παιδιά (έως και μέχρι πρότινος), γνέφαμε ο ένας στον άλλον και την ξανακούγαμε με μια παραλλαγή δική μας σεβασμού. Και αργότερα στο νοσοκομείο στη Κύπρο, τον ρωτάγαμε επίμονα, ελπίζοντας να θυμηθεί κάτι από την Ρουμανία, την Γερμανία, τον παπά, κτλ. Και μας έδωσε την χαρά...μ.εχρι που μπήκε ο χειμώνας και οι ιστορίες στέρεψαν.

Γράφει λοιπόν ο μικρός αδελφός, Χαράλαμπος (http://pilarinos.blogspot.com/):
"Στο χωριό Σαρακινάδο της Ζακύνθου προς το τέλος του 19ου αιώνα κάποιος χωρικός τσακώθηκε με κάποιον άλλον και τον ειδοποίησαν ότι αν δε σηκωθεί να φύγει θα τον σκότωναν.
Αποφασίζει λοιπόν να φύγει, ζητάει ότι μπορεί να του δώσει ο πατέρας του και φεύγει από το νησί . Οι αποφάσεις του όμως ήταν τελεσίδικες και φεύγει από την Ελλάδα και ξενιτεύεται στη Γερμανία. Εκεί θα βρει κάποιο πρόχειρο κατάλυμα και κάποια δουλειά του ποδαριού για τα απαραίτητα. Να μη σας τα πολυλογώ ο Ζακυθινός χωριάτης Διονύσιος σπουδάζει στη Γερμανία Φιλοσοφία και φεύγει από εκεί και πάει στη Ρωσία για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Θεολογία. Καταλήγει στο Γαλάτσι της Ρουμανίας δουλεύοντας σαν καθηγητής στα Ελληνικά σχολεία της πόλης .Ζώντας με την πολυπληθή Ελληνική παροικία της εποχής γνωρίζει και παντρεύεται τη κόρη πλούσιας Ελληνικής οικογένειας της Ρουμανίας ονόματι Λεβίδη. Εκεί ο Διονύσιος διεύθυνε τα ιδιόκτητα Ελληνικά σχολεία της οικογένειας Λεβίδη . Έζησε μια πλούσια ζωή υλικά και πνευματικά με την συμβία του. Δεν απέκτησαν απογόνους Λίγο πριν την επανάσταση του 1917 ο Διονύσιος πεθαίνει στο Γαλάτσι. Στον τάφο του γράφτηκε το εξής τετράστιχο :

Εδώ κείται το σώμα φιλοπάτριδος ανδρός
που στη ζωή του όλος ο πόθος ήταν φλογερός
να δώσει στα Ελληνόπουλα στη ξένη γη
τα φώτα της παιδείας και μόρφωση καλή.

Στη Ζάκυνθο βέβαια ο Διονύσιος είχε δύο αδέλφια τον Αντρέα και τον Δημήτριο. Ο τελευταίος είχε σπουδάσει θεολόγος στην Αθήνα, ήταν ιερομόναχος και παπάς στο Σαρακινάδο. Οι επιτυχίες του αδελφού του γέμισαν το παπα-Δημήτρη με την επιθυμία να τον ακολουθήσει στη Ρουμανία. Έτσι σε κάποια στιγμή ο Διονύσιος καλεί τον αδελφό του παπα-Δημήτρη στο Γαλάτσι για να διδάξει Θεολογία στα σχολεία που διεύθυνε. Έτσι αποφάσισε να φύγει από το χωριό. Πήγε λοιπόν τότε ο Δημήτριος στον Αρχιεπίσκοπο Λάτα να του ζητήσει άδεια να φύγει από τη Ζάκυνθο. Ο Αρχιεπίσκοπος του ζήτησε για να του δώσει τη άδεια, να του στέλνει ένα ποσοστό των χρημάτων που θα έβγάζε εκεί .Ο Δημήτριος το τήρησε αυτό μόνο για τα πρώτα δύο χρόνια. Του ζήτησε επίσης να κάμουνε τον αδελφό του Αντρέα παπα στο χωριό. Ο παπα-Δημήτρης του απάντησε ότι ο Αντρέας όλη μέρα βλαστημάει και δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για παπάς . Ο Αρχιεπίσκοπος δεν πτοήθηκε και χειροτόνησε άμεσα τον Αντρέα παπά. Ο παπα-Αντρέας έγινε ένας θαυμάσιος παπάς στο Σαρακινάδο και ο Αρχιεπίσκοπος είχε δίκιο. Κάποτε κάποιος Τυρογαλάς από τον Αγκερικό ζήτησε από τον παπα Αντρέα να τον παντρέψει. Ο παπάς αρνήθηκε γιατί ο Τυρογαλάς δεν είχε πάρει διαζύγιο από τον προηγούμενο γάμο του. Ένα βράδυ ο Τυρογαλάς χτύπησε τη πόρτα του παπα Αντρέα αυτός βγήκε έξω και ο Τυρογαλάς τον χτύπησε και του έσπασε τη λεκάνη . Μετά από λίγο καιρό ο παπάς πέθανε. Αυτά έκαναν και με αυτά ασχολιόταν τρία αδέλφια από το Σαρακινάδο της Ζακύνθου πριν περίπου 150 χρόνια.
Ο παπα-Αντρέας Πυλαρινός ήταν ο προπροπάππος μου.

Σάββατο, Μαΐου 12, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ¨"Θα σε ξεχνώ κάθε μέρα", Βασίλης Αλεξάκης

Με την ευκαιρία της γιορτής της μάνας (εδώ είναι 13 Μαιου)

Σπανιότατα ακούω στις προσκλήσεις του Χαρη να παρακολουθήσω εκπομπή στην τηλεόραση. Αλλά χτές στην ΕΡΤworld είχε μια εκπομπή με τον Βασίλη Αλεξάκη και τον Bernard Pivot ("πρέσβης" της λογοτεχνίας στη Γαλλική τηλεόραση). Είχα πρόσφατα διαβάσει τις "Ξένες λέξεις" και το "Θα σε ξεχνώ κάθε μέρα" χάρης στο Πρωτοχρονιάτικο δώρο των φίλων μας των Δελατόλα.

Και τα δυο βιβλία έχουν σχέση με την μάνα του. Το δεύτερο εντελώς άμεση. Το πρώτο έμμεση, καθώς μιλάει για το ταξίδι του να μάθει μια σπάνια Αφρικάνικη γλώσσα, Σάνγκο, που κινδυνέυει. Ίσως έτσι να εξιλεωθεί από τις Ερινύες που του δημιούργησαν το πάθος της μάνας του για την Ελληνική γλώσσα και η δική του πραγματικότητα που είναι μια λογοτεχνική τραμπάλα ανάμεσα στα Ελληνικά και τα Γαλλικά.

Αποσπάσματα από τις σκέψεις μου μετά την εκπομπή (απευθυνόμενες στον ίδιο τον Β. Αλεξάκη):

Σαν υπόλειμμα από την Αμερικάνικη εταιρική μου ζωή στη Wall Street υποφέρω από «βουή», άσχετες και ασήμαντες σκέψεις που παρεμβάλλονται στις συναυλίες, στις παραστάσεις, στις συζητήσεις κτλ και δεν με αφήνουν να είμαι εντελώς δοσμένη και απορροφημένη στην εκάστοτε χρονική στιγμή. Μόνο το γράψιμο καταφέρνει και με συνεπαίρνει και με αναισθητοποιεί από τις μετρικές της διάστασης του χρόνου και τις λίστες που καταχώρησα η θα έπρεπε να είχα καταχωρήσει για τα “To Dos” των δεκάδων θεμάτων που συνειδητά η ασυνείδητα επιλέγω η με επιλέγουν.

Σας άκουγα σαν να καθόμουν δίπλα σας, στην πολυθρόνα του καθηγητή της Σάνγκο (παρόν στη συνένετευξη). Τόσο με άγγιζαν οι σκέψεις σας σχετικά με τον αγώνα σας, τον φιλοσοφικό και τον συναισθηματικό, σε σχέση με τα Γαλλικά και τα Ελληνικά. Να μερικές σκέψεις ελεύθερα αποδοσμένες.

"Γράφω στα Ελληνικά για πράγματα που έζησα η εμπνέυστηκα από τις εμπειρίες μου στην Ελλάδα. Κάπως έτσι δουλεύει το σύστημα. Όταν μεταφραζω τα βιβλία μου, τα ξαναγράφω παντελώς."

"Στην προσπάθεια μου να κατακτήσω την δεύτερη γλώσσα, την μη μητρική, ανακάλυψα την μητρική μου γλώσσα με τρόπο μοναδικό και αποκαλυπτικό."

Εγώ ζω την δυαδική αυτή πραγματικότητα με τα Αγγλικά και τα Ελληνικά, με την επιπλέον απειλή μίας γλώσσας που δημιουργεί απρίορι μιά «απέχθεια» σαν γλώσσα υπερδύναμη, σαν γλώσσα και κουλτούρα ιμπεριαλιστική. Μα είστε τόσο σύγχρονος και τόσο επίκαιρός και τόσο ανθρώπινος.

Είστε τόσο νέος! Για μένα είναι σαφές ότι όποιος γράφει διατηρεί την παθιασμένη παιδικότητα του μέσα από το φαινόμενο που περιγράψατε, δηλαδή το να έχετε σκέψεις και εικόνες που δεν είστε σίγουρος αν πραγματικά της ζήσατε, τις είδατε, η είναι μόνο εγκεφαλικές σκηνογραφίες.

Ποδήλατα και φύση



Έφη (1965)

Το πρώτο μου ποδήλατο φυσικά το αγόρασε ο πατέρας μας (και στους τρείς μας), και το θυμόμαστε φυσικά. Ήταν νομίζω κόκκινο το δικό μου και ήταν μάρκα ΜΙΝΙ.
Και εξακολούθησε ο νόνος να αγοράζει στα εγγόνια του τα πρώτα τους ποδήλατα. Ήταν η δική του επιλογή δώρου γιατί φυσικά όλα τα άλλα, τα χίλια τα δώρα, τα εγγόνια τα θεωρούσαν αυτόματα ότι ήταν από την νόνα.
Ο Πάνος μόνο θα πρέπει να αρκεστεί στα σχοινιά και το γάντζο (που του αγόρασε ο νόνος περσι το καλοκαίρι για να δένει τα άλογα του!) και στα ποδήλατα που με τόση προσοχή διατηρεί ο Διονυσάκης. Βλέπετε ο Πάνος αργεί να δείξει ενδιαφέρον για τα πετάλια. Το μόνο που του αρέσει είναι να οδηγεί ποδήλατα μεγάλων, πεζός και σέρνοντας τα - τρέχοντας τα στο πλάι του.

Αγόρασα λοιπόν και εγώ ποδήλατο και βολτάρω κάθε μέρα στη γειτονιά. Έτσι, χωρίς σκοπό και στόχο. Δεν πάω κάπου συγκεκριμένα, δεν έχω σκοπό να ψωνίσω, ούτε να επισκεφτώ κάποιον. Στρίβω πότε εδώ, πότε εκεί και απολαμβάνω το ότι δεν έχω ακόμα αίσθηση των δρόμων και μπορέι να χαθώ. Και ο Πάνος βέβαια προσπαθεί να με πείσει να του δώσω το ποδήλατο μου να πάει βόλτα.

Να λοιπόν μερικές φωτογραφίες από την ανοιξιάτικη γειτονιά μας. Τούς βολβούς από τις τουλίπες τούς είχαν φυτέψει από το προηγούμενο φθινόπωρο και "μούσγωσαν" (Ζακυνθινά, μούλιασαν) κάτω από το χιόνι.
http://picasaweb.google.com/efi.pilarinu/MontrealInMayFlowersInTMR (κάνετε κλικ)
Απολαύστε. Φανταστέιτε ότι ακόμα δεν εχουν ανθίσει όλα.
Τώρα παρατήρησα ότι καμιά μονοκατοικία / οικόπεδο, δεν είναι φραγμένο! Τα σκιουράκια κυκλοφορούν παντού και γύρω γυρω από τις ρίζες τών μεγάλων παλιών δένδρων φυτέβουν τουλίπες και διάφορα τύπου κρινάκια εποχιακά.

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Το καινούργιο σπίτι και η Άνοιξη


Από 1η Ιουνίου το καινούργιο μας σπίτι είναι στο Westmount Park. Είναι ένα σπίτι του 1800, πλήρως όμως ανακαινισμένο. Το πάρκο είναι ακριβώς απέναντι με παιδική χαρά, τένις, ποδηλατοδρομάκια, πισίνα ρηχή για παιδιά και μια βιβλιοθήκη.

Ζητείται μόνιμος φύλακας στο πάρκο για τον Πάνο! Δέχομαστε βάρδιες.


Η άνοιξη έφτασε. Αυτή την εβδομάδα έχουμε 20 βαθμούς. Ένας μικρός καταράκτης δίπλα από μια λίμνη καμιά ώρα βόρεια του Μόντρεαλ στο Mount Tremblant.

Οι Γαλλικές εκλογές στο Μόντρεαλ

Η πόλις του Μόντρεαλ είναι πάνω σε ένα νησί και εκεί υπάρχει ένα φανταστικό βουνό, το Mount Royal, που τώρα είναι πάρκο-δάσος με δύο νεκροταφεία, δύο πανεπιστήμια, και ένα ορατόριο στις πλαγιές του. Τα καλύτερα προάστεια είναι φυσικά γύρω από το βουνό (Westmount, Outremont, Moynt Royal).

Την Κυριακή λοιπόν, ψήφισαν οι 32,000 Γάλλοι του Μόντρεαλ, 55% Royal και 45% Sarkozy. Παρόλα αυτά, χτές το βράδυ σε δύο μπάρ-στέκια πανηγύρισαν σαν τρελλοί την αλλαγή οι οπαδοί του αρσενικού νικητή. Και μέσα στα ξέφρενα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν και ένα που ζητούσε από τις τοπικές αρχές να αλλάξει το όνομα του κεντρικού δρόμου που κυκλώνει το Mount Royal, και έχει την ομώνυνη ονομασία Mount Royal Avenue σε Sarkozy Avenue, και να πάει η Royal στις πίτσες και στα κουσκούς (δηλαδή στις γειτονιές τις πιο λαικές και σε αυτές των Αράβων).
Έτσι για να μην νομίζετε ότι στη διάρκεια των εκλογών είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες που γινόμαστε ολίγον απολίτιστοι.