Ημουνα σίγουρη ότι ο Πάνος είχε καρφώσει έναν γίγαντα στο νύχι του χοντρού του δάχτυλου, από τον μπουφέ του συλλόγου Ζακυνθίων του Μόντρεαλ που αριθμεί 4000 μέλη! Ηταν η πρώτη δημόσια οικογενειακή μας εμφάνιση για την κοπή της βασσιλόπιτας για τον καινούργιο χρόνο. Περίμενα να δώ αν θα σχηματίσει βεντάλια στα δαχτυλάκια του με χλωμούς μετανάστες γίγαντες καρφωμένους σε κάθε νυχάκι του. Ημουνα σίγουρη ότι του έκοψα τα νύχια αν όχι χτές, μάλλον προχτές. Ο Χάρης εν τω μεταξύ είχε αρπάξει το μικρόφωνο και παρότι δεν εκτελεί χρέη προξένου, δεν κρατιέται μπροστά στην ομογένεια. Έχει μια φυσική ζεστασια που του βγαίνει στη γενιά αυτή που είναι η τρίτη ηλικία πια και κουβαλάει και την πρώτη μαζί της, τα εγγόνια τους.
Αποφάσισα να δείξω ανωτερότητα και να μην ασχοληθώ με τον Πάνο που εκτός από το νυχάκι με τον γίγαντα, είχε γεμίσει σοκολάτα αφου΄είχε φάει, σαν σκύλος, ένα σοκολατένιο φλυτζανο-γλυκο (cup cake) χωρίς κουτάλι η πηρούνι. Με αυτές τις σκέψεις χαλάρωσα φαίνεται και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν παρά ένα αμύγδαλο που είχε σκάψει από το κέντρο ενός εργολάβου από τον μπουφέ των γλυκών. Οποία ανακούφιση!
Σήμερα έχουμε -25C . Αγόρασα δυο ζευγάρια μπότες αδιάβροχες, με γούνα, με εγγύηση Antarticα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου