Στα τρία χρόνια που έζησα στην Αθήνα έγραψα ένα βιβλίο εμπνευσμένο από τη ζωή μου στη Νέα Υόρκη και δη στη Wall Street. Τώρα που ζω στη αλλοδαπή (μόλις μπήκα στο δεύτερο μήνα) μούρχεται απαλά απαλά να γράψω για τα Ελληνικά, τα πράγματα τα νοσταλγικά.
ΖΑΝΤΕ
Η ονομασία στο νησί με το σχήμα σαν γυναίκα ακέφαλη αλλά με σκέλια σε στάση αγενή, είναι λουλούδι, είναι φιόρο, είναι ανθός,
και δεν άλλαξε ούτε μετά την Ένωση με την Ελληνική την μητέρα την κρατική,
που ήταν γεμάτη με παρέες από νησιά που τις δημιουργούσαν προβλήματα όχι μόνο συγκοινωνιακά.
Από ψηλά αν πετούσες και το τηρούσες στα χρόνια τα δικά μου τα παιδικά, τα δικτατορικά,
δεν υπήρχαν ρεύματα ηλεκτρικά σε σημεία πολλά,
μόνο στη πόλη, που την ονομάζανε χώρα στα τοπικά,
και σε λίγα χωριά μετρημένα στα δάχτυλα μόνο τα δεξιά.
Ο κάμπος γεμάτος χωμάτινα αλώνια για σταφίδες, αποθήκες για λιόπανα, κατσουρίδες, και σακιά,
γαϊδούρια υπήρχαν αρκετά για τα διάφορα μεταφορικά και για να πουλάνε φρέσκια ρεβίθια στη γειτονιά.
Οι γεύσεις ήτανε κατ’εξοχήν κοκκινιστά, σαλτσόνια από κουνέλια και μοσχαρικά,
και μελιτζάνες σκορδοστούμπι, γιατί στουμπίζανε στο γουδί το σκόρδο αντί για να ψιλο-κοπεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου