Στίχοι απλοί από την Ζάκυνθο την καλοκαιρινή

Στο μικρό και όμορφο νησί

Που το λένε Ζαντέ α λα γαλλιστί,

Ζούσα κάποτε και εγώ και άλλοι πολλοί γνωστοί.

Και όλοι μαζί με μια φωνή

λέγαμε τους άλλους από την στεριά απέναντι, την Ελληνική

ότι είναι «βουρδούλοι» στο πνεύμα και στην ψυχή.

Τώρα όμως τα πράγματα πήραν όλα άλλη τροπή,

μέχρι και η πόρτα του γιατρείου ξάφνου είναι κλειστή

και όλοι οι γνωστοί είναι πολύ πολύ λιγότεροι

από την εποχή που με την Κοντέσσα Βαλέραινα στην σκηνή

είχα τον τωρινό τον Δήμαρχο για παιδί.

Καθώς λοιπόν μια μέρα περπατούσα στην παραλία την γνωστή

Που την λένε Στραντά Μαρινά α λα γαλλιστί

Άκουσα πράγματα νέα φρικαλέα για το νησί

Και δεν μπορούσα παρά να γράψω κάτι αφθορεί.

Το γιοφύρι του ποταμιού του Χαραλαμπί,

ετρύπησε ίσως από καμιόνι σε περίσταση κινητή.

Και τη θάλασσα που έλουζε όλο το νησί

ήρθαν ξένοι και την κατούρησαν σαν νάταν του Τριβιζά παράσταση θεατρική

με θέμα «Ποιός έκανε πιπί στο Μισισιπί?».

Και το μπαστούνι το φαμόζο στο λιμανί

που φιλοξενεί τα παπόρια από την Κυλληνή,

δεν άντεξε να κουβαλάει την κοσμοσυρροή

και μπάταρε και αυτό χωρίς καν να είναι ΠαρασκευοΣαβατοΚυριακή.

Και πάνω από την πάχνη την πρωινή του κάμπου πίσω από την Μποχαλή

- που μου μοιάζει αλήθεια σαν νάναι θεατρική σκηνή με επίγεια γαλαξιακή περιπλοκή-

ξεσκίζουνε την ατμόσφαιρα με τρομερή βουή και χωρίς καμιά ντροπή,

τα σάπια τα παπορο-πλάνα τα τσαρτερ-ικά,

λες και διάλεξαν για το νησι του Εθνικού του ποιητή

τα χειρότερα από άποψη περιβαλλοντική και μηχανική

για να μας μολύνουν χωρίς να έχουμε αντιληφθεί γιατί.

Για τα 50 ευρώ την κλίνη δεχόμαστε αυτή την κοσμοσυρροή?

Η για το φόβο μην μείνουμε πίσω στην ανάπτυξη την τουριστική?

Και μας πούνε ότι δεν πρόκαμαμε στην σύγχρονη τη ζωή, την ανταγωνιστική,

«Εσείς οι πολιτισμένοι οι Ζακυνθινοί, βεραμέντε»,

Σαν θάλαγαν οι λεγόμενοι Βουρδούλοι, κατά την δική μας την εκδοχή.

Στο λοιπόν κόντο τα μουσκέψαμε και την περιουσία μας δεν την παζαρέψαμε,

Στο εμπόριο δεν τα καταφέραμε και τώρα με πασαλίματα συνεισφέραμε,

Στην 4^η Εθνική του τουρισμού και σε Καμιά κατηγορία πολιτισμού,

Και από πρωτιές, μόνο για δημόσιες κλεψιές και άλλες παρόμοιες μαγκιές.

Ντροπή στσου τίτουλους, ύβρις στα γράμματα,

πίκρα στους στίχους και στις μουσικές,

και σε όλα τα κείμενα που έγραψαν γενιές και γενιές.

Και δόξα στους λίγους, τους λόγιους που αγωνίζονται εικαστικά

για τα σπουδαία τα καλλιτεχνικά και τα συγγραφικά

να τα αναστήσουνε όπως τσου πρεμέρει

μια κουλτούρα που δεν είχε ταίρι.