Μια οικογενειακή ιστορία με θέμα "globalisation", γραμμένη από τον Μπάμπη Πυλαρινό

Το θέμα ήταν στη λίστα που επαναλάμβανε ο πατέρας συνήθως σε γιορτινές οικογενειακές συγκεντρώσεις που χρήζουν "εμψύχωσης" για την σπουδαιότητα της επίγειας ζωής σε μορφή οικογενειακών συστάδων. Και εμείς, τα παιδιά (έως και μέχρι πρότινος), γνέφαμε ο ένας στον άλλον και την ξανακούγαμε με μια παραλλαγή δική μας σεβασμού. Και αργότερα στο νοσοκομείο στη Κύπρο, τον ρωτάγαμε επίμονα, ελπίζοντας να θυμηθεί κάτι από την Ρουμανία, την Γερμανία, τον παπά, κτλ. Και μας έδωσε την χαρά...μ.εχρι που μπήκε ο χειμώνας και οι ιστορίες στέρεψαν.

Γράφει λοιπόν ο μικρός αδελφός, Χαράλαμπος (http://pilarinos.blogspot.com/):
"Στο χωριό Σαρακινάδο της Ζακύνθου προς το τέλος του 19ου αιώνα κάποιος χωρικός τσακώθηκε με κάποιον άλλον και τον ειδοποίησαν ότι αν δε σηκωθεί να φύγει θα τον σκότωναν.
Αποφασίζει λοιπόν να φύγει, ζητάει ότι μπορεί να του δώσει ο πατέρας του και φεύγει από το νησί . Οι αποφάσεις του όμως ήταν τελεσίδικες και φεύγει από την Ελλάδα και ξενιτεύεται στη Γερμανία. Εκεί θα βρει κάποιο πρόχειρο κατάλυμα και κάποια δουλειά του ποδαριού για τα απαραίτητα. Να μη σας τα πολυλογώ ο Ζακυθινός χωριάτης Διονύσιος σπουδάζει στη Γερμανία Φιλοσοφία και φεύγει από εκεί και πάει στη Ρωσία για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Θεολογία. Καταλήγει στο Γαλάτσι της Ρουμανίας δουλεύοντας σαν καθηγητής στα Ελληνικά σχολεία της πόλης .Ζώντας με την πολυπληθή Ελληνική παροικία της εποχής γνωρίζει και παντρεύεται τη κόρη πλούσιας Ελληνικής οικογένειας της Ρουμανίας ονόματι Λεβίδη. Εκεί ο Διονύσιος διεύθυνε τα ιδιόκτητα Ελληνικά σχολεία της οικογένειας Λεβίδη . Έζησε μια πλούσια ζωή υλικά και πνευματικά με την συμβία του. Δεν απέκτησαν απογόνους Λίγο πριν την επανάσταση του 1917 ο Διονύσιος πεθαίνει στο Γαλάτσι. Στον τάφο του γράφτηκε το εξής τετράστιχο :

Εδώ κείται το σώμα φιλοπάτριδος ανδρός
που στη ζωή του όλος ο πόθος ήταν φλογερός
να δώσει στα Ελληνόπουλα στη ξένη γη
τα φώτα της παιδείας και μόρφωση καλή.

Στη Ζάκυνθο βέβαια ο Διονύσιος είχε δύο αδέλφια τον Αντρέα και τον Δημήτριο. Ο τελευταίος είχε σπουδάσει θεολόγος στην Αθήνα, ήταν ιερομόναχος και παπάς στο Σαρακινάδο. Οι επιτυχίες του αδελφού του γέμισαν το παπα-Δημήτρη με την επιθυμία να τον ακολουθήσει στη Ρουμανία. Έτσι σε κάποια στιγμή ο Διονύσιος καλεί τον αδελφό του παπα-Δημήτρη στο Γαλάτσι για να διδάξει Θεολογία στα σχολεία που διεύθυνε. Έτσι αποφάσισε να φύγει από το χωριό. Πήγε λοιπόν τότε ο Δημήτριος στον Αρχιεπίσκοπο Λάτα να του ζητήσει άδεια να φύγει από τη Ζάκυνθο. Ο Αρχιεπίσκοπος του ζήτησε για να του δώσει τη άδεια, να του στέλνει ένα ποσοστό των χρημάτων που θα έβγάζε εκεί .Ο Δημήτριος το τήρησε αυτό μόνο για τα πρώτα δύο χρόνια. Του ζήτησε επίσης να κάμουνε τον αδελφό του Αντρέα παπα στο χωριό. Ο παπα-Δημήτρης του απάντησε ότι ο Αντρέας όλη μέρα βλαστημάει και δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για παπάς . Ο Αρχιεπίσκοπος δεν πτοήθηκε και χειροτόνησε άμεσα τον Αντρέα παπά. Ο παπα-Αντρέας έγινε ένας θαυμάσιος παπάς στο Σαρακινάδο και ο Αρχιεπίσκοπος είχε δίκιο. Κάποτε κάποιος Τυρογαλάς από τον Αγκερικό ζήτησε από τον παπα Αντρέα να τον παντρέψει. Ο παπάς αρνήθηκε γιατί ο Τυρογαλάς δεν είχε πάρει διαζύγιο από τον προηγούμενο γάμο του. Ένα βράδυ ο Τυρογαλάς χτύπησε τη πόρτα του παπα Αντρέα αυτός βγήκε έξω και ο Τυρογαλάς τον χτύπησε και του έσπασε τη λεκάνη . Μετά από λίγο καιρό ο παπάς πέθανε. Αυτά έκαναν και με αυτά ασχολιόταν τρία αδέλφια από το Σαρακινάδο της Ζακύνθου πριν περίπου 150 χρόνια.
Ο παπα-Αντρέας Πυλαρινός ήταν ο προπροπάππος μου.