Τρίτη, Μαΐου 20, 2008

"στο Ανθρωποχάταν" από το Μοντρέαλ

Παραθέτω την λογοτεχνική παρουσίαση του βιβλίου μου στο Μόντρεαλ από τον καθηγητή Γιάννη Χατζηνικολάου, που με άγγιξε βαθύτατα.

"Και ενώ τα παροικιακά μας πολιτιστικά νερά παρέμειναν λιμνάζοντα για αρκετό καιρό, νάσου τώρα τελευταία ξεπρόβαλαν – σχεδόν αθόρυβα- απαλά και φιλάνθρωπα κάποιες καινούργιες φωνές , προσκαλώντας μας όλους σ’ενα φιλότεχνο αγαπητικό γιορτάσι.

Πρίν λίγο καιρό με την παρουσίαση της καταπληκτικής μετάφρασης –απόδοσης στα αγγλικά του Παπαδιαμάντη απο τον πατέρα Λάμπρο Καμπερίδη και σήμερα μ’ένα ονειρικό ταξίδι στο τέως Μανχάταν και νύν Ανθρωποχάταν της Εφης της Ζακυνθινιάς.

Και μια και αναφέρεται τούτο το μικρό πρωτόλειο βιβλιαράκι σ’ένα περίεργο σύγχρονο παραμύθι , σαν και κείνα που λένε οι εγγονοί στις γιαγιάδες τους και όχι το αντίστροφο, ας ξεκινήσουμε και μείς αυτή την παρέλαση στους δρόμους του Ανθρωποχάταν με οδηγό την Εφη και τους ήρωες της, τον Ζούκου και τον Ζούκου-Ζούκου και τους Ζαζού και που φυσικά τα ονόματα τους θα έχουν φαντάζομαι την καταγωγή τους απο το Ζάντε , την Ζάκυνθο και που βρέθηκαν καταπώς το λέει η ιστορία « στού ανθρωποχάταν τα ουρανοξύστικα λημέρια».

Λοιπόν δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ψεύτικο ή αληθινό – εσείς θα μου το πείτε – ν’αρχινίσει ........

...... Δυό δίδυμοι ζακυνθινοί μεγαλώνουν στο Ανθρωποχάταν κοντά στούς δίδυμους πύργους σε μιά γνώριμης ατμόσφαιρας ελληνοαμερικάνικη φαμίλια, στην καρδιά του Μανχάταν που κατα το ελληνικότερον ή ζακυνθινότερον αποκαλείται Ανθρωποχάταν.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Νούμερο 1

« Οι δίδυμοι ήταν καθισμένοι σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις, στην τραπεζαρία, σαν να’ταν βασιλικό ντουέτο. Ηταν απο τα σπάνια κυριακάτικα απογεύματα που δεν υπήρχε κινητικότητα στούς κοινόχρηστους χώρους του σπιτιού. Ο πατέρας καθόταν στη συνηθισμένη του πολυθρόνα και ξεδιάλεγε χαρτιά με μαεστρία. Είχε μια τσάντα φυσαρμόνικα κι ένα ψάθινο κυλινδρικό καλάθι για όσα ήταν άχρηστα ή πηγαινοερχόταν άσκοπα γραφείο σπίτι, σπίτι γραφείο, χωρίς να βρίσκουν αναγνώστη ή μόνιμη θέση αποθήκευσης. Το μισογέματο φλιτζάνι με τον χλιαρό φιλτραρισμένο καφέ του, πιψοκίνδυνα καθόταν στο φαρδύ δεξί χερούλι της πολυθρόνας. Το ελαφρύ του λάπτοπ ακουμπισμένο στο ασορτί πουφ αργορουφούσε τα υγρά της μισογέματης μπαταρίας του, και ο ίδιος, με τα κλασικά πρεσβυωπικά γυαλιά μεσίστια, ακολουθούσε κάτι που έμοιαζε με συστηματική διαδικασία. Ξεθωριασμένος σεβασμός για τον κουβαλητή ρευστού και η μαμά χαμένη μέσα σ’ένα απο τα πολύχρωμα βιβλία της Sark. Αναλύσεις, διαγράμματα, παρουσιάσεις για τουαλέτες ΤΟΤΟ απιστερά απο το τζάκι. Ζουμερές άγριες γυναίκες, Εμπνευση σάντουιτς και Ημερολόγιο με βιβλίο Παιχνιδιού της Sark, μιά στοίβα βιβλία της αγαπημένης της συγγραφέως στα δεξιά του τζακιού ..»

Ο μπαμπάς επενδύει , το παίζει «homme des affaires» σε ΤΟΤΟ τουαλέτες, που πα να πεί , το οτιδηποτε κερδοφόρο. Η μαμά ασχολείται με το “new age”. Η γιαγιά στον απίθανο κόσμο της , τον ζακυνθινοπαραδοσιακό, κόντρα στο ρεύμα. Και οι δίδυμοι μεγαλώνουν σαν πύργοι στο γνώριμο τρελόκοσμο της αγοράς, της ζήτησης, των εγκεφάλων, των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, των πολλαπλών ορόφων, των κουμπιών που ρυθμίζουν και φτιάχνουν τη ζωή μας.

Σε τούτο το χωρόχρονο στην καρδιά του Ανθρωποχάταν συμβαίνουν τα ασυνήθιστα, το 9-11, το ανακάτεμα των ορόφων του ουρανοξύστη, τα μπάμ και μπούμ και μπλαστ. Η απώλεια, η οδύνη, ο τρόμος συνυπάρχουν με το τέρας της αγοράς τον ΕΤΕΡΟ, με την CIA και τις διαπλοκές, τα μέντια , την τρέλα της αγοράς.......

Και μέσα σ’αυτό το σύχρονο χάος μιά απίθανη γιαγιά, ανεπανάληπτη εικόνα της αυτοσυνειδησίας μας της πατρογονικής, μας την βγαίνει μοντέρνα απο την γωνία με πλακάτ συλλόγου πρωτότυπου, γνώριμη άλλωστε παρουσία στου καθενός μας το φυλλοκάρδι.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Νούμερο 2

« Η γιαγιά η Αταλάντα, εγινε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου « Αντιγρουσούδηδες» που θα οργάνωνε μεταξύ άλλων και ένα φεστιβά στον 13ο δρόμο για να ξορκίσουν τούς αγνώστους που κρυβόταν πίσω απο την τυχαιοποίηση που την είχαν κιόλας πλέον πιστέψει. Ο ύμνος του συλλόγου ήταν λιτός, τετράστιχος και τον τύπωσαν σε φιλτζάνια, μαντίλια, μπλουζάκια, καπέλα και μπαντάνες.

Στην χώρα των Ετάζ-Ουνί

φυτρώνουν ρίζες μαγικές

που αγοράζουνε ασφάλεια

αγαθά και μέρες μαγικές

Το happy-ending του επεισοδίου της τυχαιοποίησης δεν είχε συμβεί ακόμα. Η γιαγιά συνέχιζε να το φλερτάρει ελπίζοντας πολύ στην εμφάνιση του. »

Η Εφη ζεί σ’αυτό το κόσμο χρόνια τώρα και τον κάνει ανθρωπομυθιστόρημα σύγχρονης φαντασίας και γλωσσικής σπουδής. Τον ξαναβαφτίζει και τον αναπλάθει μ’ένα σύγχρονο φόρεμα.

Η γλώσσα του μυθιστορήματος ευρηματικότατη, ελληνοπλάστρα, φτιάχνοντας συνεχώς καινούργιες λέξεις με βαθειά ελληνοπρεπή ρίζα και μοντέρνο τσουλούφι, σαν τον καλλιτέχνη που βάζει την μιά ψηφίδα κοντά στην άλλη.

Η ποικιλία και η μείξη τους πρωτότυπη και καλόηχα αναπάντεχη μια και πολλές απ’αυτές τις λέξεις αθέλητα ή ηθελημένα μπήκαν τόσο βαθιά στο μεδούλι της αγγλοσαξωνικής αμερικανοποιημένης καθημερινότητας μας που ξεχνάμε την ρίζα και το βαθύ τους νόημα.

Η εγκεφαλοκαταιγίδα = brainstorm, Ο Σκεψαθώνιος = think tank , η new age μαμά, το μαυρισμένο μπάτζ, mind your own business που πάει να πει « Κοίτα την στραβομάρα σου» , καυτές τσέπες = hot pockets , Τοίχο δρόμος = wall street, οικονομική εφημερίδα φτού = Financial Times, H γύρω-γύρω γειτονιά, η πολιτεία του Μεγάλου Μήλου = big apple......

Μια ελευθερία χρήσης λέξεων και εικόνων μαζί με λεπτομερειακές διασκεδαστικές περιγραφές με απαράμιλλη ζωντάνια και εφευρετικότητα.

Ξαναβουτάω στις σελίδες του βιβλίου και ρουφάω τις εικόνες του. Σαν σε οθόνη κινηματογράφου 180 μοιρών.

Βλέπω την σύγχρονη ζήση μιάς οικογένειας στην καρδιά της Νεουορκέζικης χρηματαγοράς και των ουρανοξυστών. Οι παραδοσιακοί ρυθμοί εχουν πιά πλήρως αλλιωθεί απο την σύχγρονη πραγματικότητα. Η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα της ζωής είναι πλήρης. Μου φαίνεται περίεργα μακρινός και συγχρόνως κοντινός αυτός ο τρόπος.

Είναι άραγε η σύγχρονη χαβούζα που όλα τα λιώνει, όλα τα πατάει ή το μέτρο που κρίνει την αλήθεια που ζούμε ;

Οι εικόνες έρχονται ζωντανές πάλι πίσω.

Πως ορίζεις την ζήση στο νέο κόσμο ;

Είναι η χώρα των επιτροπών ( committees) και των συνεδριάσεων (meetings), των κουμπιών, της χρηματαγοράς, του τέρατος με το όνομα ΕΤΕΡΟ. ....

Στη χώρα των Ετάζ-Ουνί φυτρώνει ρίζα μαγική : το δολάριο, η ευκαιρία, το κέρδος, η θεοποίηση του χρήματος, της οικονομικής επιφάνειας, της «ανθρώπινης» επιτυχίας, της επιβολής στούς άλλους, η χώρα του απρόσμενου, του καινούργιου, του περίεργου.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Νούμερο 3

« Στην προσπάθεια αναβάθμισης ο δήμαρχος Τζουλιανάκης είχε πείσει την μεγαλύτερη κατασκευαστική στο Ανθρωποχάταν να χτίσει στο νησι του 32 ου Προέδρου, που απλωνόταν κάθετα στη γέφυρα, μια καινούργια παγκοσμιογειτονιά. Εκανοντάδες μέτρα τυλιγμένα τάπητες γκαζόν, δεκάδες διπλοκατοικίες με πρασιές, γήπεδα τένις, μπάσκετ κι ένα υπερσύγχρονο μίνι γκόλφ με θέα το ίδιο το Ανθρωποχάταν. Η ανέγερση των τοίχων των Εταζ-Ουνί ήταν σαν μια Lego-κατασκευή, που εξελισόταν με γοργό ρυθμό. Η μεγαλύτερη παγκοσμιογειτονιά, ολόκληρος οικισμός στο νησί κάτω απο τη γέφυρα, χωρίς πολυκατοικίες και ουρανοξύστες, με διάφορα στίλ αρχιτεκτονικής και χρώματα, ήταν υπό εξέλιξη.

« Τον μέλλοντα γαμπρό μην το ρωτήσετε κάτι χαζό,

« Είσαι Ζαζού, είσαι Ζαζού ; »

γιατί είναι μυστικό και μάλιστα πολύ πολύ κρυφό

μέχρι να βρεί τη λύση του τυχαιοποιητή

η χώρα των Ετάζ-Ουνί

που έχει φήμη μαγική !

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΕΡΙΕΡΓΟΥ ΜΟΝΤΡΕ-ΑΛΗΤΗ

Είναι μυθιστόρημα ή χρονογράφημα ; Μαγική εικόνα ή παραμύθι ; Ουτοπία ή πραγματικότητα ; Ονειρο, φαντασία ή ψευδαίσθηση ;

Μου ακούγεται σαν ένα πρωτότυπο παραμύθι ντυμένο με αλήθεια, που μας βάζει να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε, να γλωσσοκαταπιούμε, να βάλουμε χαλίκια στη γλώσσα μας, να βρούμε αν το μπορούμε- στην καρδιά του σύγχρονου κυκλώνα - το δικό μας το δρομί, ανάμεσα στα συντρίμια των θεόρατων πύργων που κτίσαμε, στην Βαβέλ του σύγχρονου μυρμιγκοχάταν, με τα τέρατα της αγοράς και τους τεχνικούς εγκεφάλους που πατάνε την καρδιά μας και πιέζουν τα μυαλά μας.

Αραγε μπορούμε μέσα απ’αυτή την σύγχρονη Βαβέλ , την απαιτητική, την ασύστολη, μαζί με τον Ζούκου και τον Ζούκου-Ζούκου και τούς Ζαζού να βρούμε τον μηχανισμό της τυχαιοποίησης ή πρέπει να φυγαδευτούμε στα ακρογυάλια της Ζάκυνθος, ψιθυρίζοντας μουρμουρητά κάποια ποιήματα του Σολωμού, μπάς και ανταμώσουμε μετα τα μπάμ και μπούμ και μπλάστ την Γυναίκα της Ζάκυνθος να κάθεται σαν μικρό αγαλματάκι σε μιά βιτρίνα του Ανθρωποχάταν ;

Τα ερωτήματα αυτά τα αιώνια και βασανιστικά δεν έχουν αυτόματες απαντήσεις.

Θέλουν ψιλοάλεσμα στης καρδιάς το αμόνι.

Οχι για να βρούμε όλες τις λύσεις. Αλλά μπάς και προφέρουμε τις σωστές ερωτήσεις , που μοιάζουν «σαν τον αγώνα του χρυσού με την σκουριά σ’ατίμητη κορώνα .....»

Και μόνο όμως που η Εφη με το Ανθρωποχάταν της μας δώρισε περάσματα για τέτοιες σκέψεις και ονείρατα τις ωφείλουμε πολλές ευχαριστίες.

Με το καλό και στο επόμενο.....

Ενας φιλοζακύνθιος Μοντρεαλίτης, και κατα το γαλλικότερο Μονρεαλίτης

ή κατά το ελληνικότερον Πραγματικοβουνίτης....

και για την αντιγραφή......."

Δρ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ

Δευτέρα, Μαΐου 05, 2008

Μπαλέτο "Spanish Gypsies" (χορεύει η Λάουρα) με μουσική από Esmeralda and Don Quixote.

Η Λάουρα μεταμφιεσμένη σε Σπανιόλα τσιγγάνα!

Η Λάουρα χορέυει (η δεύτερη από την δεξια μεριά)

Με άνεση και χάρη.




Νέα Υόρκη

Από την Queensborough bridge καθως πλησιάζουμε στο Μανχάταν, μια στρετς λίμο, το ΝΥ ταξί, και οι ουρανοτρίφτες.

Τα κεφαλάκια (Πανου και Λάουρας) καθως χαζεύουν jazz στο Central Park.

Γεμάτη η ΝΥ από ανατολιτικα ποδήλατα που συμπληρώνουν τις αμάξες και τα ταξί (χωράνε μεχρι 3) .

Στο Μετροπόλιταν μουσείο.
Posted by Picasa

Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

" ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ" ..από τον Νιόνιο Μαρινο Κουρή ά

Ο Νιόνιος Μαρίνος Κουρής είχε την καλοσύνη να μου στείλει τις σκέψεις και τα συναισθήματα που κατέγραψε μετα την απώλεια του φίλου του Λάγιου (πατέρα του Δημ. Λάγιου).
Με την άδεια του το αναρτώ για να το μοιραστω με τους Ζακυνθινους συγγενείς και φίλους.
--------------------------------

- Νιόνιο μου δεν δίνω δεκαράκι, αν πεθάνω και αύριο το πρωί .

-Σώπα βρε Σπύρο, του λεω, θα σου βάλουν ξύλινο πόδι και όλα θα πάνε καλά.

-Και πως θα μπορώ να πηγαίνω στην ταβέρνα με τους φίλους μου, να πίνω ένα ποτηράκι παραπάνω και να τραγουδάω. Έχω χάσει κιόλας την φωνή μου. Τέτοια ζωή δεν την θέλω, μου λεει ακτινοβολώντας ένα βλέμμα από το αποστεωμένο του πρόσωπο.

Μετά από λίγες μέρες ο Σπύρος, (ο πατέρας του Δήμου του Λάγιου, του συνθέτη μας) επέθανε. Ήταν ο απλός άνθρωπος, που χωρίς φλύαρα λόγια και κούφιες μανιέρες ελαμπίριζε ευγένεια ψυχής με την θεϊκή του την φωνή. Και με στίχους, που ξεδιψούσαν το ζακυθινό μου είναι, σαν το νερό της Κάναλης. “Πως μπορώ χωρίς εσένα κόρη μου μακριά να ζω”, “Από το δικό σου το στενό πέρασα χιλιάδες βράδια”….

Αν μπορούσα να μιλήσω στα φαντάσματα, στο φάντασμα του Σπύρου θα έλεγα :

Σε ευχαριστώ Σπύρο γιατί ήσουν ένας από κείνους που με έμαθαν, πως στην ζωή οι μεγάλες αξίες δεν αγοράζονται με χρήματα. Τι να κάνω τα χρήματα , αν με αυτά δεν μπορώ να αναπνεύσω το άρωμα κάποιων αγέραστων αξιών, όπως η γνήσια λαϊκή τέχνη;

Ίσως ο φίλος μου ο Γιάννης, που του αρέσει να συμβαδίζει με την εποχή, μου πει:

-Μπορείς να βρεις τα ίδια τραγούδια σε δίσκο ή σε CD, τι σε νοιάζει;

Δεν είναι όμως έτσι. Μακάρι να ήταν. Γύρω από την καντάδα, γύρω από τους φτωχούς μεζέδες της ταβέρνας, γύρω από τον κρυφό έρωτα , παιζόταν το γαιτανάκι της καθημερινότητας. Η δουλειά και το χρήμα ήταν απλοί κομπάρσοι. Υπηρέτες που απλά κρατούσαν το κλειδί του ονείρου.

Στο όνειρο συνταξιδιώτης ήταν ο φίλος, ο συγγενής, ο γείτονας, που μαζί σου μοιραζόταν τα μυστικά της λαϊκής διανόησης και ελπίδες για μια καλύτερη κοινωνία.

Γύρω από όνειρα και ελπίδες ανάσαινε η Ζάκυνθος πριν 50 χρόνια.

Αν ήσουν λίγο “αλαφροΐσκιωτος” μπορούσες να ακούσεις και τον Θερβάντες να σου ψιθυρίζει μέσα στην νύχτα: “Να αγαπάς όχι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που θα ήθελες να είσαι”.

Κουβεντιάσαμε με τον εαυτό μας, να αφήσουμε πίσω ότι δεν αξίζει, να αγαπήσουμε ότι θα μας κολάκευε και θα μας έκανε περήφανους. Αυτή ήταν η αφορμή της Οδύσσειας της μετασεισμικής γενιάς.

Έτσι εξηγείται το γιατί ακλόνητοι στις ρίζες του ζακυνθινού μέλους και της γλύκας της γραντούκας υποδεχθήκαμε τα “μπόλια” της μουσικής ενός Ντεμπυσύ , ενός Σοπέν και ενός Πιατσόλα και ριγήσαμε με την αρρενωπή ερωτική φωνή του Ρομπέρτο Κάρλος. Πετάξαμε σε μεταφυσικές σφαίρες με τις πιανιστικές προσευχές του Ραχμάνινοφ και το ερωτικό παράπονο του Δον Κάρλο του Βέρντι.

Μπήκαμε θεατές μέσα στο παγκόσμιο κοινοβούλιο της Μουσικής, κοινωνώντας με ατέλειωτες ευαισθησίες.

Και μαζί με το μαγικό άγγιγμα των Μουσών καταφέραμε να πάρουμε μια μικρή ζωογόνα γεύση του ιδιαίτερου πολιτισμού, που σαν κουκούλι αγκαλιάζει κάθε ιεροφάντη και σαν αστερισμός Ηλίων φωτίζει και τον δικό μας δρόμο.

Αλλά η ζωή αλλάζει. Χωρίς φραγμούς η κοινωνία κινδυνεύει από ξαφνικούς χειμμάρους, που συνεπαίρνουν δοκιμασμένες αξίες.

Ίσως κανένας χαμογελάσει, κρίνοντας πως δεν ωφελεί να ζούμε με αναμνήσεις.

Θα κρίνει ίσως ξεχνώντας πως η πίστη στο volver, στην επιστροφή, θρέφει την ελπίδα. Επιστροφή σε τόπους, σε καταστάσεις ή σε ανάσταση των λόγων με τις πράξεις . Επιστροφή του Προφήτη που είναι η βάση της Θρησκείας. Επιστροφή από την ξενιτιά, που είναι ο άσβηστος καημός του μετανάστη.

Μάλλον δεν θα γνωρίζει τον αθάνατο Βέρντι, που κάθε φορά που σε επισκέπτεται με τον Ριγκολέτο του, τον αγαπάς και πιο πολύ. Η λησμονιά θρέφει την άγνοια και την παρακμή.

Και ακόμα δεν θα σκέφτεται πως σε μια επιδημία δεν κοιτάζεις πως θα κολλήσεις, αλλά πως θα φυλαχτείς, ακόμα και αν είσαι μειοψηφία.

Γιατί ο κόσμος του καθενός δεν είναι απλά δικαίωμα ή υποχρέωση. Περισσότερο είναι σαν την ομάδα αίματος, που δεν μπορεί να την αλλάξει.

Σαν την ομάδα αίματος είναι οι αξίες μας.

Για αυτό και ανάμεσα στην απαισιοδοξία του σούρουπου και την αισιοδοξία του πρωινού, νοιώθουμε πως χρωστάμε ένα μάτσο πολύχρωμα γαρύφαλλα στην μνήμη των απλών Ζακυνθινών, που ανάμεσά τους μεγαλώσαμε, του Σπύρου του Λάγιου και κάθε όμοιου του, που έγινε δάσκαλος και σύμβολο των αξιών μας.

Μνήμη που σαν παλιό κρασί κάνει καρδιά και νου να φτερουγίζουν.

Ο σκύλος και η γάτα μας!

Πάνος μετά το ντούς!

Λάουρα μετά το ντούς!
Posted by Picasa

Άνοιξη στο Μοντρεαλ


Καλή Ανάσταση!


Στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μας, τα τελευταία χιόνια (μετά από σχεδόν 4μ. συνολική χιονόπτωση τούτο το χειμώνα).

Το σπίτι μας χωρίς την λευκή του διακόσμηση διακόσμηση. Το μόνο που έμεινε είναι το χαλί στα σκαλιά της εισόδου.

Στο monkey bar του πάρκου (το αγαπημένο της Λάουρας)

Και στην κούνια με ένα μικρό βουναλάκι χιόνι στο βάθος.

Συγκρίνατε με τις φωτογραφίες της προ-προηγούμενης ανάρτησης.

Posted by Picasa

Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

ART

The true work of art is not only looked at, it really looks back. It not only changes depending on who looks at it, but it also has the capacity to change the one who looks at it. There is no right or wrong; it is a mirror, it reflects. It is the relation of man to man and of man to his environment. It must take from the one who looks some of this life with which to increase its own. It is magical and it is taboo. It is lover and beloved. So, once born, it walks by itself, is has its own life, its own destiny.

Fritz Brandtner 1896-1969

Δευτέρα, Μαρτίου 31, 2008

Δεν είναι Πρωταπριλιάτικο το τοπίο!

Το παγκάκι στο πάρκο μπροστά στο σπίτι μας. Η φωτογραφία είναι από τις 9 Μαρτίου αλλά ακόμα και σήμερα το κόκκινο παγκάκι μόλις φαίνεται
Τις αλυσίδες τις γύρισα τρείς φορές γύρω από τον άξονα για να κοντύνω την κούνια για τα παιδιά
Στο μεγάλο πάρκο-βουνό της πόλης, τα σκιουράκια τα έχουν παίξει καθώς δεν βρίσκουν τροφή.
Πιο κάτω οι παγωμένες φυσικές "τσουλήθρες" που τρελαίνουν τα παιδιά και παγώνουν εμάς τους γονείς καθώε καρτερικά τα παρακολουθούμε να ουρλιάζουν κατεβαίνοντας με τις πλαστικές "λεκάνες" που επιταγχύνουν την κάθοδο και την κάνουν περιστροφική. (Η Λάουρα με πλήρη εξοπλισμό)
Posted by Picasa

Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου



Κυριακή 30 Μαρτίου γιορτάστηκε η διπλή μας γιορτή καθότι την προηγούμενη Κυριακή ήταν Πάσχα για τους Καθολικούς. Στην εκκλησία ένα κορίτσι και ένα αγόρι ντυμένα με τις εθνικές μας στολές, μας συνόδευσαν στις θέσεις των επισήμων. Η λειτουργία στα Ελληνικά και στα Αγγλικά και ο λόγος από τον Μητροπολίτη Σωτήριο, Τορόντο. Η πρόξενος μας μίλησε και στις τρείς γλώσσες (Γαλλικά, Αγγλικά, Ελληνικά).

Μετά την δοξολογία προχωρήσαμε τρία τετράγωνα πιο πέρα για την παρέλαση. Κράτησε δυο γεμάτες ώρες! Σχολεία Ελληνικά, σύλλογοι και οι πρόσκοποι και οι βετεράνοι πολέμου. Στολές, άρματα, και το Εθνικό φρόνημα υψηλό.
Ο Πανος και η Λάουρα ανέμιζαν τις σημαίες της Ελλάδας, του Quebec, και του Canada.
Απολάυστε περισσότερες φωτογραφίες στο http://picasaweb.google.com/efi.pilarinu/25MartiouParade
Μια πολύ όμορφη μέρα μέσα στον μακρύ χειμώνα που ακόμα κρατεί. ΄Ηλιος, χωρίς αέρα, και μηδενική θερμοκρασία.
Posted by Picasa

Σάββατο, Μαρτίου 01, 2008

Σκι στα βουνά Laurentians

Τα πολλά λόγια περιττεύουν! Έμαθα και σκι καθώς η Λάουρα (γκρίζα) και ο Πάνος (θαλασσί) "πετάνε".
Οι κλασσικές Γαλλικές χιονοδρομικές διακοπές των παιδιών με βοήθησαν πολύ. Κάθε μέρα 4 ώρες στο βουνό και ή παραιτείσαι ή το κατακτάς. Αν δεν είχα την υποστήριξη του Χαρη, η παραίτηση μου θα έιχε υποβληθεί εις πολλαπλούν. Αλλά η ευχαρίστηση είναι μεγάλη στο βουνό, στα δένδρα, στο χιόνι, με τα παιδιά, ακόμα και όταν είναι -15C και καταβαίνεις σφαίρα το βουνό και ο αέρας σου ξυρίζει το πρόσωπο.
Ο τεχνικός όρος για να φρενάρεις είναι "πίτσα", καθώς πρέπει να σχηματίζεις με τα σκί σου μια γωνία με την κορυφή της μπροστά. Στην Αμερική η γωνία η το τρίγωνο είναι πιο αναγνωρίσιμο σαν το σχήμα μιας μερίδας πίτσας.

Ο Πάνος βέβαια δεν θέλει να πολυ κανει "πίτσα" γιατί θέλει να πηγαίνει "σφαίρα". Δεν θέλει να κάνει "βιράζ" που έιναι οι ελικοειδείς κινήσεις για την κατάβαση στις απότομες πλαγιές. Η Λάουρα από την άλλη είναι σαν κύκνος στο χιόνι!
Posted by Picasa

Το ταξίδι μου στο Τέξας - πινακίδες και αγάλματα

Ταξιδέυοντας για το Χιούστον, Τέξας οι επιβάτες περνάνε τελωνιακό έλεγχο στο αεροδρόμιο του Μόντρεαλ.
Γιατί δεν έχουν στήσει παρόμοιο αλατοπίπερο και στο Ελευθέριο Βενιζέλος για τους ταξιδέυοντες προς ΗΠΑ?

Για όσους δεν έχουν παρατηρήσει ότι ηλεκτρονικό παπάκι έχει λάβει περίωπτο θέση μετά τα φαγητά.
Να μια καλή ιδέα για το Mall στην Αθήνα: μια φούξια λιμουζίνα που μπορεί να σε πάρει άπό το σπίτι να σε φέρει στο εμπορικό κέντρο, η απλά να κάνει βόλτα η παρέα στο Mall.
Σε ένα παλαιοπωλέιο σε ένα χωριουδάκι που σταματήσαμε με την Μάγια και τον Ατούλ, η ταμπέλα λέει ότι μιλάνε Τεξανά! Το μαγαζί ήταν κλειστό για το μεσημεριανό γέυμα αλλά αρκετά πράγματα κρεμόντουσαν απέξω χωρίς να φοβούνται ότι θα τους κλέψουν. Η ιδιοκτήτρια που ήρθε αργότερα μας είπε οτι μερικές φορές πελάτες αφήνουν και μια επιταγή (τσέκι) διπλωμένη στο αντικέιμενο που θέλουν να καπαρώσουν.
Posted by Picasa

Κυριακή, Ιανουαρίου 13, 2008

Κινηματογραφικοί Χαρταετοί

Έκλεισα χρόνο γεμάτο στο Μόντρεαλ. Άλλαξε το ημερολογιακό έτος κιόλας.
Πήγα το πρώτο (μη παιδικό) σινεμά γυναικάτα χτές το βράδυ. Μην σας κάνει ενύπωση, μουσικά και κινηματογραφικά έχω μείνει πολύ πίσω. Αλλά και μπλογκάρω και podcasts κατεβάζω στο ishuffle μου για να ακούω στο γυμανστήριο. Δεν μπορείς να είσαι μέσα σε όλα.

Είδα λόιπόν το Kite Runner του Khaled Hosseini . Το βιβλίο του Αφγανού δημοσιεύτηκε το 2003 και έγινε "ευπώλητο" στην Αμερική. Διαβάζω στο διαδύκτιο ότι έχει μετατφραστεί στα Ελληνικά σαν "Χαρταετοί πάνω από την πόλη. Η ταινία σπάει συναισθηματικές χορδές φιλίας, οικογένειας, πατρίδας. Κοινωνικά και ιστορικά μεταφέρει την τραγικότητα της σκληρής, απάνθρωπης, και συνεχιζόμενης πραγματικότητας του Αφγανιστάν, με πολύ έντονο τρόπο.
Και οι χαρταετοί, πάνω από την πόλη (φάντασμα πια), οι μυρωδιές, τα χρωματα....μαγεία!
Και οι ανατροπές στην εξέλιξη της ιστορίας!
Δείτε το!

Μου έφερε στο μυαλό ένα πολύ αγαπημένο γαλλικό τραγούδι του 2003 "Manhattan-Kabul", Renaud et Axelle Red που το άκουγα στο Στρασβούργο (΄δεστε βιντεοκλιπ και λόγια στα Γαλλικά). Συγκρίνοντας έναν Πορτιρικανό στην Νέα Υόρκη και μια Αγφανή κοπέλα στη Καμπούλ...ο τελευαταίος στίχος "της αιώνιας βιαιότητας".

http://www.youtube.com/watch?v=HEcCs-So2IA

Petit Portoricain
Bien intégré, quasiment New Yorkais,
Dans mon building tout de verre et d'acier,
Je prend mon job, un rail de coke, un café

Petite fille Afghane,
De l'autre côté de la Terre,
Jamais entendu parler de Manhattan,
mon quotidien c'est la misère et la guerre

Deux étrangers au bout du monde, si différents
Deux inconnus, deux anonymes, mais pourtant
Pulvérisés sur l'autel
De la violence éternelle

Un 747 s'est explosé dans mes fenêtres,
Mon ciel si bleu est devenu orage,
Lorsque les bombes ont rasé mon village

Deux étrangers au bout du monde, si différents
Deux inconnus, deux anonymes, mais pourtant
Pulvérisés sur l'autel
De la violence éternelle

So long, adieu mon rêve américain,
Moi, plus jamais l'esclave des chiens
Ils t'imposaient l'Islam des tyrans
Ceux-là ont-ils jamais lu le Coran ?

J'suis redevenu poussière,
Je s'rai pas maître de l'Univers,
Ce pays que j'aimais tellement serait-il
Finalement colosse aux pieds d'argile ?

Les dieux, les religions,
Les guerres de civilisations,
Les armées, drapeaux, les patries, les nations
Font toujours de nous de la chair à canon

Deux étrangers au bout du monde, si différents
Deux inconnus, deux anonymes, mais pourtant
Pulvérisés sur l'autel
De la violence éternelle

Deux étrangers au bout du monde, si différents
Deux inconnus, deux anonymes, mais pourtant
Pulvérisés sur l'autel
De la violence éternelle

Πρώτα μαθήματα πατινάζ

Είναι αδύνατον να φωτογραφήσω τον Πάνο. Ένα μικρό βιντεοκλιπ δείχνει το πείσμα, το κουράγιο, και την επιμονή τους (Η Λάουρα ανφας στην αρχή και ο Πάνος πισωπλατα προσπαθει να την πλησιάσει). Μάθημα για εμάς τους ενήλικες.


Τετάρτη, Ιανουαρίου 02, 2008

Μελομακάρονα, ο Αγιος Βασίλης, μεταμφιέσιες παιδιών και λιμνών


Η Λάουρα μελώνει μελομακάρονα


Τα παιδιά εχουν μεταφέρει μαξιλάρια και παπλώματα για να κοιμηθουν χάμω στο σαλόνι
παραμονή Χριστουγέννων για να δούν τον Άγιο Βασίλη.

Ο Πάνος μεταμφιέσμένος με το μπουφάν το Χάρη.

Μια παγωμένη λίμνη. Απίθανος περίπατος.
Posted by Picasa